திடங்கொண்டு போராடு: நியூயார்க்

நியூயார்க் விமானநிலையத்தின் வெளிப்புறம் மிகத் தீவிரமாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. இங்கு வருவது இரண்டாவது முறை என்பதால் முதல்முறை வந்தபோது இருந்த அந்நியத்தன்மை இம்முறை இல்லை. புது ஊரைப் பார்க்கிறோம் என்கிற பரபரப்பு இல்லை. அமெரிக்க உள்நாட்டுப் பயணங்கள் பழகிய ஒன்றாக மாறியிருக்கின்றன. முதல்முறையைப் போலவே இம்முறையும் நியூஜெர்ஸியில் தங்குவதற்கான ஏற்பாடு செய்திருந்தோம். முதல்முறை வந்தபோது விமானத்தில் இருந்து இறங்கிய நொடியில் அவரச அவரசமாக கால் டேக்ஸி புக் செய்து நியூஜெர்ஸி போனதைப்போல இம்முறை நடந்து கொள்ளவில்லை. கால் டேக்சிக்கு ஆகும் செலவில் பாதிதான் பேருந்து மற்றும் மெட்ரோவுக்கான செலவு என்பதை தெரிந்து வைத்திருந்தேன்.

நியூயார்க் போன்ற பயணங்கள் எந்த அளவிற்குச் செலவு வைக்கக் கூடியதோ அதே அளவிற்கு நேரத்தையும் எடுத்துக்கொள்ளக் கூடியது. It’s a happening city. நகர்ந்து கொண்டே இருக்ககூடியது. அதனுடைய நகர்விற்கு ஈடுகொடுக்க வேண்டுமென்றால் நாமும் சம வேகத்தில் ஓட வேண்டும். இங்கேயே தங்கி பிழைப்பு நடந்த்துபவர்களுக்கு அந்தப் பிரச்சனை இல்லை. நமக்கு இருக்கும் நேரம் மிகக்குறைவு. தெளிவான திட்டமிடல் தேவை. அதேநேரம் அரக்கபறக்கவும் ஓடமுடியாது. எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு தெளிவாகத் திட்டமிடுகிறோமோ அத்தனை இடங்களைப் பார்க்கலாம். அவ்வகையில் கால் டேக்ஸி சிறந்த ஒன்று. ஆனால் பர்ஸை பதம்பார்த்துவிடும். செலவைத் தவிர்க்க வேண்டுமென்றால் கூடுதல் திட்டமிடல் அவசியம். அதனால் நேராக நியூஜெர்ஸி செல்லாமல் நியூயார்க்கின் சில இடங்களை சுற்றிப்பார்த்துவிட்டு இரவு அறைக்குச் சென்றுவிட்டு, பின் டைம் ஸ்கொயர் வரலாம் என்று திட்டமிட்டிருந்தோம்.

முகில் தன் ஒரு வயதை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறான் என்பதால் இதுவரைக்குமான பயணங்களில் இருந்து இது முற்றிலும் வேறுவிதமாக இருக்கப்போகிறது என்பது முன்பே தெரிந்தது. குறிப்பாக அவனுக்கான உணவுகளும், பயணமுறைகளும் அவனுக்கும் எங்களுக்குமே புதிது. அலைச்சல் மிகுந்த ஒரு பயணத்தை எப்படி எதிர்கொள்ள இருக்கிறான் என்பதும் ஒரு கேள்வி.

அமெரிக்காவின் எந்தவொரு மாகாணத்திலும் குழந்தைகளுக்கான கார் சீட் இல்லாமல் எங்கும் பயணிக்க முடியாது. ஆக இந்தப் பயணத்திற்கான திட்டமிடலில் அதுகுறித்தும் மிக அதிகமான ஆராய்ச்சி தேவைப்பட்டது. இந்த ஊரில் குழந்தைகள் விஷயத்தில் தவறிழைத்தால் சட்டம் கண்களைப் பிடுங்காது மாறாக குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்துக்கொள்ளும் என்று மிரட்டியிருக்கிறார்கள். ஆக அசால்ட்டாக இருக்க முடியாது.

ஊபர் போன்ற கால் டாக்ஸி நிறுவனங்கள் Infant car seat உடன் கூடிய வாகனங்களை மக்கள் நலன் கருதி வைத்திருக்கின்றன என்றாலும் அவை கிடைப்பது அரிது. காத்திருக்க வேண்டும். Yellow Cab, Infant Seat இல்லாமல் ஏற்றிக்கொள்ள சம்மதிப்பார்கள், ஆனால் ரிஸ்க். எந்த டாக்ஸியாக இருந்தாலும் உங்களிடம் கார் சீட் இருந்தால் அனுமதிப்பார்கள் என்றும் எழுதியிருந்தார்கள் அனுபவஸ்தர்கள். ஆக நியூயார்க் நகரம் முழுக்க கார் சீட்டையும் தூக்கிக்கொண்டு திரிய வேண்டும் என்பது புது சவால். நல்லவேளையாக Infant கார் சீட்டை எவ்வித கூடுதல் கட்டணமுமின்றி விமானத்தில் அனுமதிக்கிறார்கள் என்ற தகவல் தெம்பைக் கொடுத்தது.

நியூயார்க், லாஸ் வேகாஸ் போன்ற நகரங்களைப் பொறுத்தவரை வாடகைக் கார் (Rental Car) எடுப்பது அநாயாவசியச் செலவு மற்றும் தேவையற்ற தலைவலி. பார்க்கிங் தேடி அலைவதற்குள் போதும் போதுமென்றாகிவிடும். இந்த பார்க்கிங் தலைவலி அமெரிக்காவின் பெரும்பாலான டவுன் டவுனிலும் உண்டு என்பதும் மிக முக்கியமான தகவல்.

எதற்காக இதைச் சொல்கிறேன் என்றால் ரெண்டல் கார் என்பது நமது சொந்தக் காரைப்போல, விமானம் இறங்கி மீண்டும் ஏறும் வரைக்கும் நம்முடைய சொத்து. லக்கேஜ் மாற்றம், infant கார் சீட் மாற்றம் போன்ற தலைவலிகள் கிடையாது. நினைத்த நேரத்தில் நினைத்த இடங்களுக்குப் போய்வரலாம். இருந்தும் என்ன! நியூயார்க்கில் ரெண்டல் கார் ஓட்ட முடியாதே. இதுபோக மற்றுமொரு லக்கேஜ் முகிலுக்கான Stroller. அதுபோக நான்கு நாட்களுக்கான எங்களுடைய பெட்டி படுக்கைகள். இந்த இடத்தில் கைகொடுத்தது முகிலின் Stroller. ஒட்டுமொத்த லக்கேஜையும் அதில் வைத்துகொண்டு முகிலை கையில் வைத்துக்கொள்வது உத்தமான வழிமுறை என்பதைக் கண்டுபிடித்திருந்தோம்.

ஆச்சா...! இதுவரை நான் கூறிய தகவல்கள் அனைத்தும் இந்த பயணத்தின் முன்தேவைகளை. கட்டுமானங்களை. இப்போதுதான் திரைக்கதையின் சுவாரசியமான பகுதியின் உள் நுழைய இருக்கிறோம்.

நியூயார்க் விமான நிலையத்தில் இருந்து முதல் வேலையாக 9/11 நினைவிடத்தைப் பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து அறைக்குச் செல்லலாம் என்று முடிவு செய்திருந்தோம். 9/11 நினைவிடத்தின் அருகிலேயே புதிதாக முன்பிருந்ததை விட மிகப்பெரிதாக ஒரு கட்டடம் கட்டியிருக்கிறார்கள். One world Observatory அதன் பெயர். 110 மாடிகளைக் கொண்ட அந்தக் கட்டிடத்தின் உச்சியில் நின்று நகரத்தைப் பார்த்தால் அற்புதமாக இருக்கும். மேலும் உச்சிக்குப் பயணம் செய்யும் மின்தூக்கியில் நியூயார்க் எனும் நகரம் உருவான கதையை மூன்று நிமிட காணொளியாக ஓடவிடுவார்கள். அந்தக் காணொளியுடன் சேர்த்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நமது காதும் அடைக்கத் தொடங்கும் போது நகரின் உச்சத்தில் நிற்போம்.

விமான நிலையத்தில் இருந்து பேருந்து ஏறி, அங்கிருந்து ஒரு மெட்ரோ ரயில் மாறி இந்த இடத்திற்கு வந்து சேர்வதே திட்டம். சுமார் ஒரு மணிநேரப் பயணம். எல்லாவற்றையும் நன்கு அறிந்துகொண்ட நான் அறியாத விஷயம் பேருந்தில் எப்படி டிக்கெட் எடுக்க வேண்டும் என்பது குறித்து. இதற்கு முன்னான நியூயார்க் பயணத்தில் சரியான சில்லறையைக் கொடுத்தால் டிரைவரே டிக்கெட்டைக் கிழித்துக் கொடுத்து விடுவார். ஆக இம்முறையும் அப்படித்தானே என்று நினைத்தது தவறு. அந்தப் பயணத்தின்போது ஒவ்வொருமுறையும் நியூயார்க்கில் இருந்து நியூஜெர்ஸிக்காக மட்டுமே பேருந்தை உபயோகித்தோம். நியூயார்க் உள் சுற்றுவதற்கு மெட்ரோ. ஆக நாங்கள் பயணித்த முதல் ரயில் நிலையத்தில் எங்களுக்கான மெட்ரோ அட்டையை வாங்கிக் கொண்டோம்.

இங்கு கவனிக்கத் தவறிய விஷயம் இந்த மெட்ரோ அட்டையின் பயன்பாடு குறித்து. நியூயார்க் டூ நியூஜெர்ஸி என்பது வெளியூர் பேருந்துகள். ஆக அவற்றில் அந்தந்த நிறுத்தங்களில் டிக்கெட் வாங்கிக் கொள்ளலாம். இதுவே நியூயார்க் நகரின் உள் சுற்றிவரும் உள்ளூர்ப் பேருந்துகள் என்றால் அவற்றிற்கும் மெட்ரோ அட்டை அவசியம். இதைத் தெரிந்துகொள்ளும்போது முதல் பேருந்தை தவறவிட்டிருந்தோம். அதற்கே இருபது நிமிடம் வீண் என்பது வேறுவிஷயம். மெட்ரோ அட்டையை அருகில் இருந்த இயந்திரத்தில் இருந்து பிடுங்கி எடுத்தபின் மேலும் இருபது நிமிடங்கள் கடந்திருந்தன. இரண்டு குடும்பங்களாக ஏழு பேர் வந்திருந்தோம். எங்களைச் சுற்றி லக்கேஜ் மலைபோல் இருந்தது.

பேருந்து வந்த நிமிடத்தில் இருந்து அடுத்த சில நிமிடங்களுக்கு லக்கேஜ் மொத்தத்தையும் ஏற்றிமுடித்த போது தாவு தீர்ந்தது. இதற்குள் மற்ற பயணிகளும், பேருந்தின் டிரைவரும் முகம் சுளிக்க ஆரம்பித்தனர். These Indian Fellas என்று யாரேனும் முனங்கி இருக்கக்கூடும்.

அடுத்த சவால் இவை மொத்தத்தையும் மெட்ரோவில் ஏற்ற வேண்டும். மெட்ரோவில் ஏற்றுவது சவால் அல்ல. மெட்ரோ இருக்கும் இடத்திற்கு நகர்வதே மிகப்பெரிய சவால்.

நியூயார்க்கின் மெட்ரோ சேவை என்பது ஒரு நூற்றாண்டிற்கு முன்பே பூமியின் பாதாளத்தைக் குடைந்து கட்டமைக்கப் பட்ட ஒன்று. ஆக நமக்கான ரயிலைப் பிடிப்பதற்காக ஒன்று சில பல தளங்கள் பூமிக்குக் கீழே இறங்க வேண்டும். அல்லது பூமிக்கு மேல்.

சென்னையில் பறக்கும் ரயிலில் போய் இருக்கிறார்களா? இப்போது வரைக்கும் எனக்குக் குழப்பக்கூடிய விஷயம் தரமணியில் இருந்து வேளச்சேரி போறதுக்கு இந்த பிளாட்பாரமாஅந்த பிளாட்பாரமா என்பது. தப்பாக ஏறினோம் தொலைந்தோம். மீண்டும் சில நூறு படிகளை ஏறி இறங்க வேண்டும். அதேபோன்ற நிலைதான் இங்கும். இத்தனைக்கும் மிகத்தெளிவான கைகாட்டிகள் இருந்தாலும் அங்கு இருக்கும் கூட்டத்திலும், பரபரப்பிலும் வேகத்திலும் வியர்த்து ஊற்றும். இவற்றிற்கு மத்தியில் லக்கேஜ் வேறு. முக்கியமாக கார் சீட். முதல் முறை நியுயார்க் மெட்ரோ மெட்ரோ ரயில் நிலையத்தைப் பார்த்தபோது ஹாரிபட்டரில் வரும் நகரும் மாடிப்படிகளைப் பார்த்ததைப் போல ஓர் உணர்வு.

ஆக அனைத்தையும் சமாளித்து அந்த பாதாள ரயிலிலும் ஏறியாயிற்று. அத்தனை லக்கேஜ்ஜும் இருக்கிறதா என சரிபார்த்தபோது மூச்சு வாங்கியது. முகில் சமாதானமாய் இருந்தான். பெரும் பயணங்கள் அவனுக்கு இப்போதுதான் பழகத் தொடங்கி இருக்கின்றன.

அவனைத் தோளில் போட்டுக்கொண்டே மீண்டும் மீண்டும் ஒவ்வொன்றாக எண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். உள்ளுக்குள் இருக்கும் ஆதி பயம் அனைத்தும் ஒழுங்காக நடப்பதைக் கண்டு மிரண்டது. சான்சே இல்ல. எப்டி பெல்ட்டகூட மறக்காம வந்தேன்?

முன்பொருமுறை நண்பர் ஒருவர் தீம் பார்க்கின் உள்ளிருந்து கொளுத்தும் வெயிலில் தன் காரை நோக்கி ஓடிய ஞாபகம் வந்தது. அப்போது முகில் பிறந்திருக்கவில்லை. நாங்கள் நின்ற இடத்தில் இருந்து காருக்குச் சென்று வர குறைந்தது ரெண்டு மைல் நடக்க வேண்டும். “ஜீ என்னாச்சு?” என்றேன். “பாப்பா டயப்பர மறந்து வச்சிட்டு வந்துட்டேன் ஸ்ரீனி” என்றார். தக்காளி என்னவானாலும் இந்த டயப்பர மட்டும் எப்பயும் மறக்ககூடாது என்று நினைவுபடுத்தும் நண்பர் அவர். அப்படி இருக்க எப்படி எல்லாம் இவ்வளவு கச்சிதமாக?

யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே வலது கையில் இருந்து இடது தொடையை நோக்கி இறங்கும் ஏதோ ஒன்று குறைவதை அப்போதுதான் கவனித்தேன். கேமெரா பேக்.

இதயம் ஒரு நிமிடம் நின்று துடித்தது. அதைக் காணவில்லை. அதன் உள் இருக்கும் அத்தனை லென்சையும் கூட்டிப்பார்த்தால் ஒரு அதன் மதிப்பு சுமார் ஒரு லட்சம்.

ஒரு இடி விழுந்து பின் காடதிருமே அப்படி ஓர் அதிர்வு இதயம் முழுக்க...

- To be continued