அந்த விசித்திர மிருகங்களை ஆங்காங்கே சந்திப்பதற்கு முன்பு வரைக்கும் வண்டலூர் உயிரியல் பூங்கா குறித்த பதிவை எழுத வேண்டுமென்ற எண்ணம் அணுவளவும் எனக்கில்லை. அப்படியென்ன பொல்லாத மிருகத்தை பார்த்துவிட்டாய், சிங்கம் புலி சிறுத்தை என்று நாங்கள் பார்க்காத மிருகத்தையா பார்த்துவிட்டாய்? என்று நீங்கள் கேட்பது எனக்குப்புரிகிறது, ஆம் நான் பார்த்தது பொல்லாத மற்றும் கொஞ்சம் சுவாரசியமான சில மிருகங்களைத்தான். அது குறித்துப்பேசுவதற்கு முன் வண்டலூர் பூங்காவின் சில வரலாற்றுத் தகவல்களை பதிய வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருப்பதால் அதனை படிக்க நினைப்பவர்கள் தொடரலாம் இல்லையேல் நேராக கடைசி பாராவுக்கு தாவி விடலாம், அதையும் தாண்டிய பொறுமை இருந்தால், கடைசி பாராவில் இருந்து மீண்டும் இரண்டாம் பாராவுக்கு தாவலாம். டார்வின் கோட்பாடின் வந்த நமது முன்னோர்களின் கோட்பாடும் அதுதானே.
இன்றைய எக்மோரில் செத்த காலேஜ் இருக்கும் இடத்தில் 1855-ல் பிரிட்டீஷ் அரசாங்கமானது அருங்காட்சியகம் ஒன்றைத் தொடங்க தீர்மானித்தது, அரசாங்கத்தின் இந்த எண்ணம் சற்றே விசாலமாக, அதனருகிலேயே மிருகக்காட்சிசாலை ஒன்றையும் திறந்து சிங்கம் புலி உள்பட பல விலங்குகளையும் அவ்விடத்தில் கொண்டுவந்து அடைத்தனர்.
இவ்விசயம் நம்மக்கள் மத்தியில் சற்றே பிரபலமாக கூட்டம் கூட்டமாக வந்துசெல்ல ஆரம்பித்தனர். மேலும் இவ்விடங்களை இவர்கள் செத்
இவ்விசயம் நம்மக்கள் மத்தியில் சற்றே பிரபலமாக கூட்டம் கூட்டமாக வந்துசெல்ல ஆரம்பித்தனர். மேலும் இவ்விடங்களை இவர்கள் செத்
இந்நிலையில் மிருகக்காட்சி சாலையில் மிருகங்களின்வரத்தும், மதராசப்பட்டினத்தில் போக்குவரத்தும் அதிகரிக்கத் தொடங்கியபோது அங்கிருந்த அத்தனை மிருகங்களையும் விசித்திரமான கொடிய நோய் தாக்கியது. இதனால் பல விலங்குகள் மாண்டன. உறக்கம் கலைந்த அரசாங்கம் மாற்றுவழி தேடி யோசித்த போது சென்னையில் இருந்து முப்பது கிமீ தொலைவில் அமைந்திருந்த வண்டலூரின் பசுமையான இயற்கைச் சூழல் உயிரியல் பூங்கா கட்டமைக்க ஏற்ற சூழல் என்று அரசாங்கம் முடிவெடுத்து 1976-ம் வருடம் சுமார் 1400 ஏக்கர் பரப்பளவில் உதயசூரியனின் தலைமையில் உதயமானது அறிஞர் அண்ணா உயிரியல் பூங்கா.
என்ன காரணத்துக்காக 1976-ம் வருடம் பூங்காவின் இடம் மாற்றபட்டதோ அதே பிரச்சனைகளை தற்போதைய வண்டலூர் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறது. போக்குவரத்து நெரிசல், வாகனஒலி, வாகனப்புகை, தண்ணீர்ப்பஞ்சம் இதுவும் போதாதென்று உலகிலேயே மிகப் பெரியபேருந்து முனையம் ஏற்படுத்தும் திட்டத்தை வேறு அரசு பரிந்துரைத்துள்ளது. 'என்னவோ போடா மாதவா...ம்ம்ம்... நாம நம்ம கதைக்கு வருவோம்'.
பத்து வருடங்களுக்கு முன்பு ரவியை டார்ச்சர் செய்து வண்டலூர் அழைத்து வந்தேன். வந்தும் என்ன பிரயோஜனம் அந்தப் பெரிய இரும்புக்கதவை நன்றாக இழுத்து அடைத்து சங்கிலி போட்டு கட்டியிருந்தார்கள். அதனருகில் தேவுடு காத்துக்கொண்டிருந்த ஒரு சின்ன பலகையில் எழுதியிருந்தது. "செவ்வாய் விடுமுறை" என்று. அதற்குப்பின் வண்டலூரை சுற்ற வாய்ப்பே கிடைக்கவில்லை.
கடந்தவாரம் வீட்டிற்கு வந்த உறவினர்கள் வண்டலூர் சென்றே ஆக வேண்டும் என்று (வழக்கமாக சொல்லும் அதே டயலாக் தான்) ஒற்றைக் காலில் நின்றார்கள். "இப்போதான் நைட்ஷிப்ட் முடிச்சி வந்த்ருக்கேன், என்னால வர முடியாது" என்றாலும் என்னை அவர்கள் விடுவதாயில்லை. அந்த கதை இனி...
பன்னிரண்டு வயதிற்கு மேற்பட்டபவர்களுக்கு நுழைவுக் கட்டணம் முப்பது ரூபாயும், சிறுவர்களுக்கு இரண்டு ரூபாயும் மட்டுமே நுழைவுக் கட்டணம். வாசலில் இரு காவலர்கள் உங்கள் பைகளை சோதனை போடுவதால் விலங்குகளின் பாதுகாப்பு கருதி பிளாஸ்டிக்கிற்குத் தடா.
வண்டலூர் ஜூவை சுற்றிப் பார்க்க மூன்று வழிகள் உள்ளன (i) மின்னியங்கி வாகனம். ஆறு ஏழு கிமீ தொலைவு நடக்க சிரமப்படுபவர்கள், வயதானவர்கள் குழந்தைகள் என்றால் மின்னியங்கி வாகனம் சாலச்சிறந்தது. என்னவொன்று முக்கியமான இடத்தில மட்டுமே நிறுத்துவார்கள். ஓடிச்சென்று பார்த்துவிட்டு, அதேவேகத்தில் மீண்டும் வந்து உட்கார்ந்துகொள்ள வேண்டும் என்பது மட்டுமே இதில் இருக்கும் குறை. (ii) வாடகை மிதிவண்டி. நம்முடன் வருபவர்களால் மிதிவண்டி மிதிக்க முடியும் என்றால் மிதிவண்டி உலா ஆகச்சிறந்தது. நிறுத்தி நிதானமாக எவ்வித அவசரமும் இல்லாமல், ஒரு இடம் பாக்கி இல்லாமல் சுற்றி வரலாம். அடுத்தமுறை சென்றால் மிதிவண்டியில் தான் சுற்ற வேண்டுமென்று முடிவெடுத்துள்ளேன், வருகிறீர்களா? (iii) நடராஜா சர்வீஸ். ஆகட்டுண்டா தம்பி ராஜா, நட ராஜா மெதுவா செல்லையா, பதமா நில்லையா. பொறுமையாக மிகப்பொறுமையாக சுற்றிவரலாம். என்னவொன்று மூன்று கிமீ தாண்டுவதற்குள்ளாகவே மூச்சு வாங்கி ஓய்வெடுக்கத் தொடங்கிவிடுவோம். சில இடங்களுக்கு நடப்பதற்குச் சோம்பேறித்தனபட்டு சென்று பார்க்காமல் விட்டுவிடுவோம். மூன்றிலும் சைக்கிள் பெஸ்ட். உள்ளே தமிழ்நாடு ஹோட்டல் இரு இடங்களில் உள்ளது இரண்டுமே செம வேஸ்ட்.
வண்டலூர் பூங்காவின் உள்ளே நுழைந்த உடனேயே அதன் செயற்கைத்தனமும் உடன் இணைந்துகொண்டு பட்டவர்த்தனமாக தலைவிரித்து ஆடுகின்றன. பொதிகை மலைச்சாரலில் பிறந்து வளர்ந்த எனக்கு ஆயிரத்து முன்னூறு ஏக்கர் பரப்பளவில் பரந்து விரிந்த இக்காடு குளுமையையோ, நிம்மதியான மனநிலையையோ இன்னும் சொல்லபோனால் ஒரு வனத்தினுள் இருக்கிறோம் என்ற பிரம்மையையோக் கூட ஏற்படுத்தவில்லை. ஏதோ நடேசன் பார்க்கில் ஆங்காங்கு மான்களையும் வான்கோழிகளையும் அலையவிட்டது போல் இருந்தது எனக்கு. எங்கெங்கு காணினும் மக்கள் மக்கள் மக்களோடு மக்களாக மக்கள்.
ஒரு சாதாரண மனிதன் எனக்கே இவ்விடம் காடு போன்ற சூழலைத் தந்துவிடாத போது காட்டுவாசிகளான இவ்விலங்குகளுக்கு இச்சூழல் எப்படி நிம்மதியைத் தந்துவிட முடியும். விதவிதமாக ரகம்ரகமாக வகைவகையாக நாம் பார்த்து வியந்து வாயைப்பிளந்து கேமராக்களில் க்ளிக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே ஜனனம் எடுத்துள்ளன என்பதைத் தவிர இவ்விலங்குகள் வேறெந்த பாவமும் செய்யவில்லை.
அத்தனை மிருகமும் உற்சாகமில்லாமல் சோம்பிப்போய் கிடக்கின்றன. படுத்த இடத்திலேயே படுத்துக் கிடக்கின்றன. 'உன்னை அடைத்து வைத்த ஜாதியிலிருந்து வந்துள்ளேன் நிமிர்ந்து பார்' என்றாலும் பார்க்கமறுக்கின்றன. சில வருடங்களுக்கு முன்பு இவ்விலங்குகளுக்கு கொடுக்க வேண்டிய உணவைக் கூட முறையாகக் கொடுக்காமல் ஊழல் செய்து சிலர் வயிறு வளர்த்தார்கள் என்ற செய்தியைப்படித்த போது வராத வருத்தம் இவ்விலங்குகளை நேரில் காணும் போது என்னுள் தொற்றிக்கொண்டது.
ஒருமுறை தினமலரில் ஒரு செய்தி வெளியிட்டிருந்தார்கள், அடிபட்ட புள்ளிமான் ஒன்று படுத்திருப்பது போலவும் அந்த மானின் மீது ஒரு காகம் அமர்ந்து அதன் காயத்தை கொத்திக் கொண்டிருப்பது போலவும். ஜெயமோகனின் யானைடாக்டர் புத்தகத்தில் டாக்டர் கே, 'விலங்குகளின் ரெசிஸ்டன்ஸ் அதிகம், அவை மனிதர்களைப் போன்று சாதாரணமானவை கிடையாது, ஒருவேளை அவைகளின் அடிபட்ட காயத்திற்கு ஆண்டிபயாட்டிக் கொடுத்தால் காடுகளினுள் மூன்று கி.மீக்கு ஒரு விலங்குகள் மருத்துவமனை வேண்டியது திறக்க வேண்டியதுதான்' என்று கூறியிருப்பார். தினமலரில் சுட்டிகாட்டப்பட்ட அந்த மானுக்குத் தேவை மருத்துவசதி இல்லை, வலுகொண்டு அந்த காகத்தை விரட்டவேண்டிய திடம். சோறு போட்டால் தானே அது திடமாய் இருக்கும். அதனுடைய சோறையும் இவன்களே பிடுங்கித்தின்றால்? இன்றும் பல விலங்குகள் காயத்துடன் சோம்பியபடி சுற்றித்திரிவதைப் பார்க்கமுடிகிறது.
சிங்கம் புலி சிறுத்தை போன்ற விலங்குகள் அவ்வளவு எளிதாக வெளியே வருவதில்லை. நாம் அவற்றைப் பார்க்க வரவில்லை, அவை தான் நம்மைப் பார்க்க வரவேண்டும் என்ற கர்வத்துடனேயே சுற்றித் திரிகின்றனவோ என்னவோ! வெள்ளைப் புலிகள் என்றழைக்கபடும் வங்காளப் புலிகளை எளிதில் பார்க்கலாம் அல்லது பார்க்கும்படி வைத்திருக்கிறார்கள்.
வண்டலூர் பூங்காவில் லயன் சாபாரி உள்ளது, மனிதர்கள் அனைவரையும் ஒரு கூண்டுக்குள் அடைத்து அழைத்துச் செல்கிறார்கள், அழைத்துச் செல்கையில் அவர்கள் கூறும் கூறும் ஒரே ஒரு விதி, சிங்கம் மனது வைத்தால் மட்டுமே உங்களைக் காணவரும். சிங்கத்தைக் காண்போம் (அ) காண்பிப்போம் என்பதற்கு உறுதியளிக்க முடியாது என்கிறார்கள்.
மதிய உணவைக் கூடத்துறந்து அத்தனை இடங்களையும் சுற்றிமுடித்த போதுதான் லயன் சபாரி என்ற ஒன்றே எங்களுக்குத் தெரிந்தது. அங்கு பயணிப்பதற்கு முன்பதிவு செய்ய ஒரு பெருங்கூட்டம் காத்திருந்தது, அருகே நின்றுகொண்டிருந்த பூங்கா ஊழியரிடம் சென்று
"ண்ணா, டிக்கெட் எவ்ளோ ண்ணா" என்றேன். மேலும் கீழும் பார்த்தார், பதில் எதுவும் கூறாமல் அருகில் இருந்தவரிடம் பேசத் தொடங்கிவிட்டார். இம்மிபிசகாத சென்னைப்புத்தி. எனக்கோ பயங்கர அலுப்பு, என் பிடிவாதம் என்னை விடுவதாய் இல்லை. மீண்டும் "ண்ணா, டிக்கெட் எவ்ளோ ண்ணா" என்றேன். மிகபெரிய சலிப்புடன் "முன்னாடி எழுதியிருக்கு வேணும்னா அங்க போய் பாரு" என்ற பதில் வந்தது. முன்னாடி சென்று பார்க்கும் அளவுக்கு தெம்பில்லை அதனால் நானும் அவரை விடுவதாய் இல்லை "நடக்க முடியாலன்னு தான உங்ககிட்ட கேக்குறேன் சொல்லலாம் இல்ல", "ஏம்பா முன்னாடி போய் பாருன்னா பேஜார் பண்ணிட்டுருக்க, தோ அன்னாண்ட இருக்கு பாரு" என்று நான் கவனிக்காத திசையில் என் எதிரில் இருந்த பலகையைக் சுட்டிக்காண்பித்தார். "இருபது ரூபா, முப்பது ரூபா" என்று அவர் கூறியிருந்தால் அத்தோடு முடிந்திருக்கும். ஆனால் ஓரிரு வார்த்தையில் கூற வேண்டிய தகவல்களைக் கூறமுடியாத அளவிற்கு பிசியாகிவிட்ட இவர்களின் உளவியலைத்தான் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை. அந்தப்பலகையை அவர் காண்பித்தாலும் கூட அதனைப்பார்க்கும் மனநிலை என்னிடம் இல்லை.
இருந்தும் அடுத்தமுறை லயன் சபாரி செல்வதற்காகவே வண்டலூர் போய்வரவேண்டும். 'அவன் கிடக்கான், லூசுப்பய...'
இனி வரப்போவது தான் அந்த விசித்திர மிருகங்கள் பற்றிய குஜாலான 18+ பாரா. இது 18+ என்பதால் 18 வயது நிரம்பாதவர்கள் கண்களை மூடிக்கொண்டு படிக்கவும். முதல் பாராவில் இருந்து இங்கு ஒரே தாவு தாவி வந்தவர்கள் நிதானமாகப் படிக்கவும். இந்த மிருகங்கள் பூங்காவின் வெளிப்பகுதிகளில் கொஞ்சம் நாகரிகமாக தோற்றமளித்தாலும், அடர் வனத்தை நெருங்க நெருங்க இவர்களின் சில்மிசங்களும் அதற்கு ஏற்றாற்போல் அதிகரித்துக் கொண்டே செல்கின்றன. நான் குறிப்பிட விரும்புபவை எல்லாமே பேன்ட் சட்டை, ஜீன்ஸ் சுடிதார் போட்ட நாகரிகமான மிருகங்கள். வீட்டில் ஒதுங்க இடம் கிடைக்கவில்லையென்று ஒதுக்குபுறமாக தள்ளிக்கொண்டு வந்து ஒதுங்கிய மிருகங்கள். எனக்கு தெரிந்து பூங்காவிற்கு வந்த அனைவரும் விலங்குகளைப் பார்ப்பதை விட இவர்களைப் பார்ப்பதில் தான் அலாதி ஆர்வம் காட்டினார்கள் என்று நினைக்கிறன். தோளில் சாய்ந்து, மடியில் படுத்து, உதட்டுடன் உதடு பொருத்தி, அடேயப்பா இந்த நாகரீக ஆதிவாசிகளின் லீலைகள் இலவசமா ஒரு சினிமா! ஊரில் இருந்து வந்த உறவினர்களின் மனதில் சென்னை குறித்த பிம்பம் தவிடுபொடியானது இந்த இடத்தில்தான். இந்த நிலைக்கு முழுக்க முழுக்க காரணம் சென்னைவாசிகள் இல்லை, மனிதர்கள். அல்லது மனிதர்கள் என்று அடையாளம் காணப்படும் மிருகங்கள். இதில் மாலை போட்டிருந்த ஒருவன் செய்த லீலைகள் இருக்கிறதே, அவன் சாமியே இல்லை. அக்மார்க் போலிச்சாமி. தான் அழைத்து வந்திருந்த பெண்ணை தன் கரங்களுக்கு இடையிலேயே சொருகிக் கொண்டு நடைபழகிக் கொண்டிருந்தான். இம்மியளவு பிரியக்கூட அவன் மனதில் வலுஇல்லை. கிடைத்த புதர்களின் இடைவெளிகளில் இருந்தவர்கள் மகாதியானத்திலும், வெளிப்புறமாக இருந்தவர்கள் தியானத்திலும் மும்மரமாக ஈடுபட்டிருந்தார்கள். சிறுவர் பெரியவர் இளைஞர் பெண்கள் மற்றும் அரசனைப் போன்ற நல்லவர்கள் என்று யார் கடந்தாலும் அவர்கள் அவர்களது தியானத்தில் இருந்து வெளிவருவதாய் இல்லை. போதாக்குறைக்கு சில இடங்களில் "இங்கு சுதந்திரமாக பாம்புகள் நடமாடும் ஜாக்கிரதை" என்றெல்லாம் பலகை வைத்து பயமுறுத்துகிறார்கள், அந்த இடங்களில் தான் இவர்களை அதிகமாய்க் காண முடிகிறது. சில பகுதிகளில் சிறுவர்கள் சிலர் அந்த இடங்களிலேயே டேரா போட்டு இவர்களையே வெறிக்க வெறிக்க ஜொள்ளிக் கொண்டிருந்தனர். "மச்சான் டேய் அங்க பாருடா, செம மச்சி, மச்சான் டேய் அவன் கைய பீப்ப்ப்ப். டெல்லி தமிழகம் பீகார் உட்பட இந்தியா முழுவதும் அதிகரித்து வரும் எதையோ கண்ட்ரோல் செய்யப் போகிறார்களாம். டேய் மொதல்ல பீச்சு பார்க்குக்கு வார இவிங்கள கண்ட்ரோல் பண்ணுங்கடா, மத்ததெல்லாம் தானா கண்ட்ரோல் ஆயிடும்.
இங்கிருந்து வண்டலூர் ஜூவுக்கோ அல்லது இப்பதிவை விட்டோ ஓடிப்போக தயாராயிருக்கும் அத்தனை அன்பு உள்ளங்களுக்கும் ஓடோடி எக்ஸ்பிரஸின் நன்றி வணக்கம் :-)
