உன் காதலே அன்றி - காதல் கடிதம்

முன் குறிப்பு :

காதல் கடிதப் போட்டியில் பங்குகொண்டு எழுதியிருக்கும் பதிவர் அல்லாத ஒருவரின் முதல் கடிதம்.

ரேவதி சதீஷ் :

தம்பி தளத்தில் எழுதிவரும் சதீஷ் அண்ணா அவர்களின் மனைவியே ரேவதி சதீஷ். இவர் தற்போது நர்சிங் படித்து வருகிறார், இவர்களது திருமணம் காதல் திருமணம், சே பாரதி இவர்களது சுட்டிக் குழந்தை. காதலித்து மணம் புரிந்த தனது ஆர்மி கணவருக்காக எழுதிய காதல் கடிதம். 

உன் காதலே அன்றி

உன் காதலே அன்றி

வேறொன்றுமில்லை

எனது வாழ்வின் அடையாளமாய்...

எட்டு வருசத்துக்கு அப்புறம் இப்படி ஒரு கடிதம்.. என்னப்பா எழுத? ஒன்று மாத்தி ஒன்று எழுத சொல்லும் எத்தனையோ நினைவுகளில் எழுத்துக்கள் முட்டுகின்றன. எனக்கு இன்னும் ஆச்சரியமா இருக்குப்பா. எப்படி நீயும் நானும் ஒன்னு சேர்ந்தோம்? 

உன்ன மொத மொத எப்ப பார்த்தேன்? ஆ... ஆ.. ஒரு கருக்கலான நேரம் களத்தில் வழி மறிச்சு என்ன கேட்ட? ஏங்க உங்க போட்டோ கொடுங்க... பாஸ்போர்ட் போட்டோனா கூடப் பரவாயில்லை... லூஸாடா நீ ? ஒரு பொண்ணுகிட்ட முதல் முதலாக என்ன பேசனும்னு கூட தெரியல.

அப்ப உன் முகத்தைக் கூட சரியா பாக்கலை. ஆச்சர்யம் கலந்த பயத்தில் ஒன்னும் சொல்லாம போய்ட்டேன். யார் நீ? மறுநாள் களத்துப் பக்கம் நீ இருந்தா பாக்கனும்னு ஒரு ஆவல். (காதல்?) முதல் சந்திப்பிலேயே போட்டோ கேக்கனும்னா எவ்ளோ தைரியம் வேணும்? நீயும் ராஜேஸ் அண்ணாவும் காம்பவுண்ட் சுவர்ல ....பாக்கவா வேணாமா? அப்பவும் சரியா பாக்கல.

பார்க்க மறுத்த பயம் ...

பார்க்க வைத்த தைரியம் ...

இரண்டுக்கும் நடுவில் இருந்த

காதல் தான் நீ!!

அப்புறம் தெனமும் நான் வரும்பொழுது தெரு விளக்கை நீ ஆன் பண்ணும் போது தான் எனக்கு உன் முகம் அறிமுகம். நினைச்சா சிரிப்பா வருது.

முதல் முதலாக நெல்லைய்ப்பர் கோயிலில் என் பிறந்த நாள் பரிசாக நீ கொடுத்த கிப்ட்டை நான் மறுத்தப்ப உன் கண்ணுல பார்த்த கலக்கம்தான் என்னை கலக்கிடுச்சு. அதுக்கப்புறம் நாம பேசினது, சந்தித்தது, காதலிச்சது எல்லாம் கனவா போகாம நனவானது  எல்லாமே உன்னால்தான். நீ என்னை நேசிச்ச மாதிரி நான் உன்னை நேசிச்சேனான்னு கேட்டா நிச்சயமா இல்ல. நீ உன் உசுருக்கும் மேலா என்னைய காதலிச்சன்னு தெரியும். அந்த அளவுக்கு என்னை காட்டிக்கொள்ள கூட நீ வாய்ப்பு கொடுக்கல.

இந்த நேரம் நான் ஒரு உண்மையை சொல்லித்தான் ஆகணும். சதிஷ், அந்த நேரம் நம்ம ரெண்டு வீட்டுக்கும் தெரிஞ்சு நம்மளை கேள்வி கேட்டப்ப நிஜமா நான் ரெண்டு மனசா இருந்தது தான் உண்மை. உன்ன விட்டுடலாம்னு ஒரு மனசு... நீ வேணும்னு இன்னொரு மனசு. ரொம்ப தவிச்சுட்டேன். ஆனா உன்ட்ட இருந்த உறுதிதான் ஜாதி மதம் தாண்டி இன்று உன்னோடு சந்தோஷமாக வாழ வைத்துள்ளது. உன்னாலே தான் இந்த காதல் வாழ்க்கை. இந்த மாதிரி வாழ்க்கை அமைய தகுதியானது தானா 'நானும் என் காதலும்?'

நீ ஆர்மியில் சேர கிளம்பும் போதுதான் முதன்முதலாய் என் கைப்பற்றி பேசினாய். எவ்வளவு குளிர்ச்சி தெரியுமா? வெட்கத்தை விட்டு உண்மையை சொன்னால் அன்னைக்கு நீ முத்தமிடுவாய் என்று காத்திருந்தேன். எவ்வளவு நாசூக்கான approach. சான்சே இல்லை. உன் கண்களில் தேங்கி  நின்ற பிரிவும்... காதலும்... அது விவரிக்க இயலாதது. இறுக்கமான கைகளை பொத்துக் கொண்டு வந்தது காதலா? கண்ணீரா? அடக்க இயலா காதலில் என் பெண்மையின் இயல்பு மீறி வெட்கம் துறந்து உனக்கு நான் தந்த அந்த முதல் முத்தம்தான் உன் மேலான என் காதலை எனக்கே அறிமுகம் செய்தது. அன்றுதான்  என் பெண்மையின் உண்மையை நான் உணர்ந்தேன் என்று கூட சொல்லலாம்.

மொத்த காதலும் நிறைகிறது

முதல் முத்தத்தில் ....

உனது ஒவ்வொரு முத்தமும்

எனக்கு

முதல் முத்தமே !!

பாரதியை கூட பத்து மாசம்தான் சுமந்தேன். உன் மேலான காதலை இன்னும் சுமந்து நிற்கிறேன். பிரசுவிக்கத்தான் தெரியவில்லை. நீயோ மழையை போல காதலை பொழிந்துவிட்டு  சென்று விடுகிறாய். திருமணம் போன்ற கூட்டமான நிகழ்வுகளில்தான் அதிகமாக தனிமையை உணர்கிறேன். எப்பவும் தனியாகவே இருக்கும் உன்னை போன்ற ஆர்மி கணவர்களுக்கு என்ன புரியும்?

காலங்கள் கடக்க கடக்க உனது மேலான ஈர்ப்பு அதிகரிக்கிறதே தவிர குறைவதில்லை.. உன்னோட இயல்பை, காதலை நீ மாற்றிக் கொள்வதே இல்லை. புதுப்பித்துக் கொள்கிறாய். எதிர்பார்த்த இடங்களில் ஏமாற்றத்தையும் எதிர்பாரா இடங்களில் ஆச்சரியத்தையும் தந்து அசத்தி விட்டு சென்று விடுகிறாய் நீ. அதிலிருந்து மீள்வதற்க்குள் மீண்டும் வந்து விடுகிறாய். உனது ஆபத்தான வேலையில் மீண்டும் வராமலேயே போய் விட்டால்.... நினைத்தாலே பயமாக உள்ளது .கை நடுங்குகிறது. உனக்கு பிடித்த பாடலை திடீரென கேட்கும் போதும், Yamaha வின் உறுமலை கேட்கும் போதும் மளுக்கென்று வரும் கண்ணீரை அடக்க முடிவதில்லை.

சிறு வயதில் பத்து பைசா சேர்த்து ருசித்த தேன் மிட்டாய், சவ்வு மிட்டாய், இலந்தைப்பழம் என்று வாங்கி தந்த குழந்தை காதலாகட்டும், கையை கீறிக் கொண்ட விடலை காதலாகட்டும்,காலியான தியேட்டரில் வாலிபக்  காதலாகட்டும், மார்போடு உறங்க வைத்து உறங்காமல் இருந்த தந்தைக் காதலாகட்டும், ஒடம்புக்கு முடியாதப்ப கவனித்த பக்குவமான பரிவான வயோதிக காதலாகட்டும்... என்ன கிடைக்க வில்லை எனக்கு ?

கஷ்டங்கள் எதுவும் நினைவில் இல்லை. அதுதான் நீ தந்த வரமே. ஓய்வான காலங்களில் சாய்வான நாற்காலியில் உன்னோடான ஒரு மாலை பொழுதில் மரணம் என்னை எடுத்து சென்றால் அதை விட பாக்கியம் எதுவுமில்லை. நீ ஏற்காத கடவுளிடம் நான்  வேண்டுவது மறுபடி மறுபடியும் உன்னோடான வாழ்வும் அதில் உனக்கு கொடுக்கும் அளவுக்கு  காதலும் மட்டுமே...... எனது முதல் சுவாசம் உன் மடியில் இல்லாது போயிருக்கலாம். ஆனால் என் கடைசி சுவாசம் உன் மடியில்தான் பிரிய வேண்டும். 

மடி சாய்ந்த நேரம் மறுபடியும் பிறந்திருப்பேன் உனக்கான காதல் உலகத்தில்....

உன் காதலே அன்றி

வேறொன்றும் இல்லை

என் வாழ்வின் எச்சமாக.... 

                                                                                  

உனதானவள்...

கோலமிட்டது நான் என்றாலும் அதில் வர்ணமிட்டது என் கணவரின் கவிதை... இப்படியான ஒரு வாய்ப்பை தந்த சீனுக்கு நன்றி.

Tweet