டீம் டின்னர் - நடந்தது என்ன?

பன்னாட்டு நிறுவனத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தபோதே தெரியும் டீம் டின்னர், டீம் அவுட்டிங் போன்ற இத்யாதி இத்யாதிகளை எல்லாம் எதிர்கொள்ள நேருமென்று. அவுடிங்காவது பரவாயில்லை, தனித்திறமையை வெளிப்படுத்துதல் என்றளவில் ஆடவோ பாடவோ சொல்வார்கள், குறைந்தபட்ச கான(னா)க் குரலில்பாடி தப்பித்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், இந்த டீம் டின்னர் இருக்கிறதே...

ஊர் எல்லையில் காவல் தெய்வத்தின் முன் குத்தி வைக்கப்பட்டிருக்குமே வீச்சருவா, வேல்கம்பு, சூலாயுதம், இவற்றைப் பார்க்கும்போதே கண்களில் ஒருவித திகிலும் மிரட்சியும் ஏற்படும். அதே போன்ற ஒரு உணர்வை உணவகத்தின் சாப்பாட்டு மேஜையின் மீது கிடத்தபட்டிருக்கும் ஸ்பூன், போர்க், கத்தி ஆகிய மூன்றும் ஏற்படுத்தும். எப்போது இவற்றைப் பார்க்க நேரிட்டாலும் 'அது எவனோ வெள்ளைக்காரன் யூஸ் பண்றது, நமக்குத்தான் கை இருக்கே' என்ற மனநிலையிலேயே அவற்றை கடந்துவிடுவேன்.

இருந்தும் அன்றைய தினம் அப்படிக் கடக்க முடியவில்லை மேலும் என்னவெல்லாம் நடக்கக்கூடாதென நினைத்தேனோ, அவையெல்லாம் 'ஆத்தா நான் பாஸாயிட்டேன்' என்ற உற்சாகத்தில் என்னை நெரு(க்)ங்கிக் கொண்டிருந்தன. (i) டீம் டின்னாரில் என் சகாக்களோடு அமர வேண்டும் என்று நினைத்தது, புஸ். (ii) குறைந்தபட்சம் சதீஷ் அண்ணனோடு உட்காரவேண்டும் என்று நினைத்தது. புஸ்ஸ்ஸ் (iii) அதிகபட்சம் அவரின் அருகில் அமரக்கூடாது என்று நினைத்தது புஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ். என்னருகில் அமர்ந்திருந்த சதீஷ் அண்ணன் சைக்கிள் கேப்பில் எங்கோ நகர, அதே கேப்பில் அந்த இடத்தில் வந்து அமர்ந்து கொண்டார் மூன்றாவது புஸ்ஸில் நான் மேற்கோள்காட்டிய அவர், இந்தப் பதிவின் முடிவில் மேற்கோள்காட்டபோகும் அவர் .      

அமெரிக்காவில் இருந்து மானேஜர் வந்திருந்ததால் அவருடைய ஏற்பாட்டின்படி எங்களுடைய ஒட்டுமொத்த டீமும் டின்னருக்கு தயாராகி இருந்தோம். கிழக்குக் கடற்கரை சாலையில் அமைந்திருக்கும் பசேரா என்னும் உயர்ரக உணவகத்தில் இரவு விருந்து தடபுடலாக காத்துக் கொண்டிருந்தது எங்களுக்காக. 

ஏழாம் வகுப்பில் ஆரோக்கிய சார் ட்யுசனில் படிக்கும் போது 'சார்' என்று சுண்டு விரலை காண்பித்துவிட்டு நானும் குமாரும் அவசரவசரமாக கொடிமரம் நோக்கி ஓடுவோம். கொடிமரத்தில் ஒர்ரூவா பரோட்டா உண்டென்று குமார் கூறியதில் இருந்தே, வாரத்தில் இருமுறையாவது அங்கே பரோட்டா சாப்பிட வேண்டும் என்று கங்கணம் கட்டிக்கொண்டோம். பாய் சுடச்சுட போட்டு எடுக்கும் பரோட்டகளில் இரண்டை வாங்கி, ஆவி பறக்கும் சால்னாவில் அப்படியே முக்கியெடுத்து, பாதிமென்றும் பாதிமென்னாலும் முழுங்கிவிட்டு, மின்னல் வேகத்தில் இடத்தை காலி செய்வதுதான் எங்களுடைய பால்யகால டீம் டின்னர்.

தென்காசி பழைய  பேருந்து நிலையம் அருகில் கிருஷ்ணா டூரிஸ்ட் ஹோம் என்ற ஒன்று உண்டு, அப்போதைக்கு அதுதான் தென்காசியிலேயே மிகபெரிய உணவகம். வருடத்தில் என்றாவது ஒருநாள் கார்த்தியம்மா எங்களை கிருஷ்ணாவிற்கு அழைத்துச்செல்வார். கிருஷ்ணாவினுள் நுழையும் அந்தநிமிடம் ஏதோ மிகபெரிய நட்சத்திர விடுதியினுள் நுழைந்ததுபோல இருக்கும் எங்களுக்கு. மேலும் வீட்டில் வைக்கும் சிக்கன் குழம்பு தவிர்த்து, வெவ்வேறு வகைகளிலும் சிக்கனை படுத்தியெடுக்கலாம் என்பதை அங்கு சென்றபோதே அறிந்து கொண்டேன், இது அப்போதைய டீம் டின்னரின் அடுத்த கட்டம்.

சென்னை வந்தபின் அவ்வபோது அஞ்சப்பர், ஆவடி அய்யா போன்ற உணவகங்களுக்கு சென்றிருந்தாலும், காரப்பாக்கம் ஹோலிஸ்மோக் என்னும் உயர்ரக உணவகத்தில் உணவருத்தியதுதான் என் முதல் டீம் டின்னர். 

சற்றே அதிகம் குளிரூட்டப்பட்ட அறை, சற்று குறைவான விளக்கொளி, மெல்லிய இசை, தேவைக்கு அதிகமான அமைதி. போகிறபோக்கில் 'மாஸ்டர் நாலு முட்டை, அதுல ஒண்ணு வெங்காயம், ரெண்டு முக்கா' என்றபடி ஆர்டர் எடுப்பவர்கள் எல்லாரும் பச்சை விளக்குப் பகுதிகளில் தஞ்சம் அடைந்துவிட, இங்கிருப்பவர்களோ நீட்டாக டை கட்டி, லோ டெசிபலில் பேசத்தயங்கும் துறை சார்ந்த படிப்பு படித்தவர்கள். முதன் முறையாக இதுபோல் ஒரு உயர்ரக உணவகத்தினுள் நுழைந்த போது மனம் ஏனோ வித்தியாசமாய் உணர்ந்தது. மேலும் இப்படி ஒரு பெரிய உணவகத்தினுள் முதல்முறை நுழைகிறேன் என்பதை என் கண்களே காட்டிக்கொடுத்தன. இன்னும் சொல்லபோனால் முதல்முறை யானையைப் பார்ப்பவன் மனநிலையில் இருந்தேன் நான்.ஆனால் ஒன்று மட்டும் புரிந்தது , நிச்சயமாக அது டீம் டின்னர் இல்லை, என்னைப் பொருத்தவரையில் ட்ரீம் டின்னர் என்று. 

உணவகத்தில் இருந்த பெரிய பெரிய மேசைகளின் நடுவே இரண்டுக்கு இரண்டு அடியில் ஒரு குழியை வெட்டி வைத்திருந்தார்கள். ஹோட்டலில் இருந்த அது ஒன்று மட்டும் விளங்கவேயில்லை எனக்கு. யாரிடமாவது கேட்கலாம் என்றால், ஹீ ஹீ ஹீ அப்போ என் மனசாட்சி என்ன கேவலமா நினைக்கமாட்டான்? அதனால் பொங்கிப் பிரவாகம் எடுத்த ஆர்வத்தை மட்டுப்படுத்திக் கொண்டு விடையை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தேன். சிறிது நேரத்திலேயே கொதிக்கும் கங்குகளால் ஆன ஒரு பாத்திரம் போன்ற அமைப்பைக்கொண்டு அந்த குழியை நிரப்பினார்கள். மீண்டும் ஆர்வம், ஒருவேளை சினிமாவில் காண்பிப்பது போல உயிருள்ள ஒரு கோழியை அதில் தொங்கவிட்டு சாப்பிட சொல்லிவிடுவார்களோ என்றெல்லாம் சிந்திக்கத் தொடங்கினேன்.   

நல்லவேளையாக அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை. வடை சுட பயன்படுத்துவோமே ஒரு நீளமான கம்பி, அதுபோன்ற கம்பிகளில் சிக்கனையும் மட்டனையும் மீனையும் சிறுசிறு துண்டுகளாக வெட்டி கபாப், தந்தூரி இத்யாதி இத்யாதி பெயர்களில் வைத்துவிட்டுச் சென்றார்கள். முழுமையாக சமைக்கப்பட்ட உணவுகளே என்றபோதும் இப்படி சாப்பிடுவதில்தான் பலருக்கும் விருப்பமாம். இதன் பெயர் பார்பிக்யு என்றார்கள்.

ஏற்கனவே டீம் டின்னருக்கு பழக்கப்பட்டவர்கள் அனைவரும் ஒரு கையில் போர்க்கையும், ஒரு கையில் கத்தியையும் ஏந்த, நானோ என்ன செய்வதெனத் தெரியாமல் விழிக்கத் தொடங்கினேன். நல்லவேளையாக எங்களில் பெரும்பாலானோருக்கு அதுதான் முதல் டீம் டின்னர் என்பதால், கைக்கு வெற்றி கிடைக்க, கை ஆளத் தொடங்கியது. அதன்பின் ஒவ்வொருமுறையும் இவர்களுடனேயே செல்வதால் போர்க் ஸ்பூன் கத்தி என எதையும் தொட்டுகூடப் பார்ப்பதில்லை.

ஆனால் இன்றோ நிலைமை வேறு. ஒரு ப்ரொஜெக்டில் இரண்டு மூன்று பெரிய டீம் இருக்கும், ஒவ்வொரு பெரிய டீமிலும் சின்ன சின்ன டீம்கள் இருக்கும். இன்றைய டின்னருக்கு எங்களுடைய சக சின்ன டீம்கள் இணைந்த பெரிய டீமாக வந்திருந்தோம். போதாகுறைக்கு அமெரிக்காவில் இருந்து மானேஜர் வந்துள்ளார். இன்னும் போதாகுறைக்கு அவர் தான் என் அருகிலும் உட்கார்ந்திருக்கிறார். எங்களைச் சுற்றிலும் மற்ற மானேஜர்கள் லீடர்கள். 'எப்புடி வசமா சிக்கிகிட்டு இருக்கேன் பார்த்தியாப்பா' என்றான் என்னுள் இருந்த வடிவேலு. மற்றவர்கள் கூட பரவாயில்லை. அமெரிக்க மனேஜர் முன்னிலையில் எப்படி கைகளால் சாப்பிடுவது?  

சுற்றிலும் நோட்டம் விட்டேன். என் சகாக்கள் அனைவரும் ஆயுதங்களை கைகளில் எடுத்திருந்தார்கள். ஒருவர் கூட கைகளால் சாப்பிடவில்லை. பாய் கடைல பரோட்டா தின்ன பயல போர்க் யூஸ் பண்ண வச்சிருவாயிங்க போலியே என்றபடியே வலக்கையில் போர்க்கை எடுத்தேன். இல்லை போர்க் இடக்கையில் இருக்க வேண்டுமென்பது பாலபாடம். நல்லவேளை மாற்றிவிட்டேன். இருந்தும் சுற்றிலும் ஒருமுறை பார்த்தேன். எல்லாருமே இடக்கையில் தான் வைத்திருந்தார்கள்.

வலக்கையில் கத்தியை எடுத்து, போர்க்கை அண்டை கொடுத்து சிக்கனை அறுத்தேன், நழுவியது. மீண்டும் சுற்றிலும் நோட்டம் விட்டேன். அனைவரும் அசால்ட்டாக அறுத்துக் கொண்டிருக்க, என் சிக்கனோ அல்வா போல் நழுவிக் கொண்டிருந்தது. எனக்கு மட்டும் முனை மழுங்கிப் போன கத்தியை கொடுத்து விட்டார்களோ என்று பார்த்தால், மற்றவர்களை விட கூர்மையான கத்தி என்னிடம்தான் இருந்தது. பேசாமல் கைகளுக்கு மாறிவிடலாமா என்று யோசித்தேன், இருந்தும் எப்போது தான் இதனை கற்றுக்கொள்வது? மெல்ல அறுக்கத் தொடங்கினேன், சிக்கனோ வேகமாக நழுவத் தொடங்கியது. என்னை சுற்றி அமர்ந்திருக்கும் அனைவரும் என்னையே பார்ப்பது போன்ற உணர்வு. சாப்பிட முடியவில்லை. அறுக்கவும் முடியவில்லை. 

சுற்றிலும் ஒரு புன்னகையை உதிர்த்துவிட்டு மீண்டும் போராடத் தொடங்கினேன். கொஞ்சம் பழகி இருந்தது. ஆனால் நான் ஒன்றை சாப்பிடுவதற்குள் அவர்கள் பலவற்றையும் காலி பண்ணியிருந்தார்கள். மனம் தளரவில்லை. சிக்கனும் மனம் தளராமல், நழுவிக் கொண்டே இருந்தது. கார்த்திக்கெல்லாம் இட்லி தோசையைக் கூட அசால்ட்டாக போர்க் வைத்து சாம்பாரில் முக்கி சாப்பிடுவார், கார்த்திகைப் பார்த்தேன், சிக்கன் அவரிடம் போராடிக் கொண்டிருந்தது. என்னைப் பார்த்தேன். நான் சிக்கனுடன் போராடிக் கொண்டிருந்தேன். ஒரு கட்டத்தில் தட்டில் இருந்த ஒரு சிக்கன் பறந்து போய் வெளியில் விழுந்தது, நல்லவேளை என்னைத் தவிர யாரும் அதனைப் பார்க்கவில்லை. இன்னும் சிலநிமிடங்கள் போராடிக் கொண்டிருந்தால் அந்த இடமே அலங்கோலமாகிவிட வாய்ப்பு இருந்ததால் என் மீது நானே நம்பிக்கையில்லாத் தீர்மானம் எடுக்கவேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தேன்.    

மதில்மேல் பூனை போல் முடிவெடுக்க முடியாமல் திணறிக் கொண்டிருந்த இடைவெளியில் என் அமெரிக்க மானேஜரை கவனிக்காமல் விட்டிருந்தேன். கவனித்த எனக்கோ அதிர்ச்சி + ஆச்சரியம். அந்த கூட்டத்திலேயே அவர் ஒருவர்தான் சத்தம் இல்லாமல் கைகளால் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார். அடுத்த நொடி என்னிடம் உத்தரவு வாங்காமலேயே நானும் கற்காலத்திற்கு மாறியிருந்தேன் டாட்.

Tweet