கவிதை எழுதுவது எப்படி?

"என்ன பாத்து ஏன்டா இந்தக் கேள்விய கேட்ட?" கிட்டத்தட்ட நானும், கவுண்டரின் மனநிலையில்தான் இருந்தேன். ஒருவேளை சொப்பனசுந்தரி குறித்து கேட்டிருந்தால் கூட சமாளித்திருப்பேன் போலும், சமாளிக்கவே முடியாத ஒரு கேள்வியைக் கேட்டு என்னை நிலைதடுமாறச் செய்துவிட்டனர் என் அலுவலக சகாக்கள்.

சம்பவம் 1:

கிறிஸ்மஸ் சீசன் என்பதால் 'கிறிஸ்மா பிரண்ட்' என்னும் ஒரு புதுவித விளையாட்டை விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள் அலுவலக தோழர்கள், மெல்ல அவர்களிடம் சென்று 'அப்படின்னா' என்றேன். 'அயைய்யோ உங்களுக்கு இது கூடத்தெரியாதா?" என்ற பதிலிலேயே எனது உலகறிவு பல்லிளித்துவிட்டது. அதன்பின்னும் 'அப்படின்னா' என்றால் 'அப்டியே போயிருங்கன்னா' என்று கூறி விடக்கூடும் என்பதால் அதற்கு மேல் எதுவும் கேட்காமல் ஒதுங்கிக் கொண்டேன்.

கூட்டமாய் சுற்றி நின்றுகொண்டு, ஒரு சின்ன டப்பாவில் இருந்த காகிதங்களைப் பிரித்துப்படித்து, அதில் இருப்பதை செய்யச் சொல்லி இம்சித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சிக்கிய ஆடுகள் வெட்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன. இந்த உலகில் ஜனனம் எடுத்தபோதே பிரம்மா என் தலையில் ' இவன் வேடிக்கை பார்க்க மட்டுமே லாயக்கு' என்ற ஒரு முத்திரையை குத்தி அனுப்பிவிட்டதால் எனக்கு நானே ஒரு பாதுகாப்பு வளையத்தை உருவாக்கிக் கொண்டு எட்ட நின்று வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். விதி பாதுகாப்புவளையத்தை அத்துமீறும் என்று சற்றும் நினைத்துப் பார்க்கவில்லை. ஹரிஷ் மெல்ல என்னருகில் வந்து 'அண்ணா ஒரு சீட்ட எடுத்து பெர்பார்ம் பண்ணுங்கன்னா' என்றான். 'செவல தாவுடா தாவு' என்ற விதியின் ஏளனக் கெக்கரிப்பு மெல்ல என் காதில் கேட்டது. இந்நேரம் மொத்தகூட்டமும் என்னை நோக்கி திரும்பியிருந்தது. 

என் முகபாவம் கொஞ்சம் பரிதாபத்தை உண்டு பண்ணியிருக்க, 'எதாவது பேசுங்க அதுவே போதும்' என்றளவில் கொஞ்சம் இறங்கி வந்தார்கள். 'ம்ம்ம்கும்'. மசியவில்லை. அப்போதுதான் ஹரிஷ் என்னைப் பார்த்து அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டான் "அண்ணா நீங்க எதுவும் பண்ண வேண்டாம், ஒரே ஒரு கவித சொல்லுங்க அதுவே போதும்" என்றான். "என்னது கவிதையா" என்று நான் டரியலாகியது அப்போதுதான். "வேண்டாம் ப்ரோ கவிதயெல்லாம் நமக்கு வராது" என்றாலும் விடுவதாயில்லை. "அண்ணா நீங்க நல்லா எழுதுவீங்கன்னு தெரியும் ஒரு கவித சொல்லுங்கண்ணா" என்றபடி என் கையைப் பிடித்துக்கொண்டான். ஒருவழியாய் தப்பித்துவிட்டாலும் அந்தக் கேள்வி என்னை ஏனோ உருத்திக்கொண்டே இருந்தது.

சம்பவம் 2:

அன்றிலிருந்து சரியாக ஒருவாரத்தில் அலுவலகத்தில் புத்தாண்டு விளையாட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அன்றைய தினம் விதி என்னை விடுவதாய் இல்லை. இப்போது நான் எதாவது செய்தாக வேண்டிய கட்டாயம். பவித்ரா கூட்டத்தினரிடம் எனது வலைப்பூவை பற்றி ஆங்கிலத்தில் ஏதோ நாலு வார்த்தை கூறிவிட்டு மெல்ல என்னை நோக்கி திரும்பி "அண்ணா அட்லீஸ்ட் ஒரே ஒரு கவிதையாவது சொல்லுங்கண்ணா" என்றாள்.  கவிதை எப்போது எனக்கு அட்லீஸ்ட் ஆனது என்று தெரியவில்லை. அவளும் விடுவதாயில்லை. கடைசியில் பாரதியின் அக்கினிக்குஞ்சு கைகொடுக்க (பலத்த கரகோசத்தின் நடுவே) ஒருவழியாய் விடைபெற்றேன்.

மேற்கூறியது போல் பல்வேறு சம்பவங்கள் பல்வேறு தருணங்களில் நடந்திருந்தாலும் இவை உதாரணங்களே. 

கவிதைக்கும் எனக்கும் ஏழுஜென்மத்துப் பகை என்றாலும் பலமுறை கவிதைக்கு நல்லெண்ண முறையில் நட்பு தூது விடுத்துள்ளேன், ஆனால் கவிதை அதனை ஏற்றுக்கொண்டதா என்றால்? 

ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது நம்பி எப்போதுமே பையில் ஒரு சின்ன சிட்டையோடு அலைவான்.(சிட்டை என்றால் ஒரு குட்டி கையேடு. நவீன எளிய தமிழில் பாக்கெட் டைரி.) தனது மேல்சட்டையில் சிட்டையை வைத்து அதன்மீது ஒரு கையை வைத்து அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டேநடப்பான், ஓடுவான், சாப்பிடுவான்,பாடம் கவனிப்பான். ஆனால் யாரிடமும் காட்டமாட்டான். ஒருநாள் அவனிடம் வேண்டி விரும்பிக் கேட்டதற்கிணங்க என்னிடம் மட்டும் காட்டினான். அந்த சிட்டை முழுவதுமே கவிதைகள். அத்தனையும் படித்ததும் பிடித்துப் போகும்படியான நட்புக்கவிதைகள்.

கடலிலே இருக்கு உப்பு 

கால்வாயில இருக்கு கப்பு     

நம்மகிட்ட இருப்பதோ நட்பு 

வானத்திலே இருக்கு மேகம் 

மரத்தில இருக்கு காகம் 

நட்புல வேணாம் சோகம் 

அந்த சிட்டை முழுவதுமே மேற்கூறிய நட்பு வகையறா கவிதைகளே, அட இவ்வளவு  எளிமையானவை தான் கவிதைகளா! ஆர்வம் தாங்கமால் அன்றைய மாலையே பொன்னையா கடையில் ஒரு சிட்டயை வாங்கி கவிதைகளாக எழுதி நிரப்பத் தொடங்கினேன். கவிதையின் முடிவுகளை மட்டும் நட்பு என்று முடியுமாறு பார்த்துக்கொண்டேன். அவ்வளவுதான் அடுத்தநாள் வகுப்பில் நான்தான் ஹீரோ, அனைவருக்கும் எனது கவிதை பிடித்துவிட்டது. நேராக சிஸ்டரிடம் காட்டுவதற்கு ஓடினேன். சிலுவைமேரி சிஸ்டர் அலுவலில் பிசியாக இருந்தார். மெல்ல அவரிடம் சென்று சிட்டையை நீட்டினேன். படித்துவிட்டு, சிரித்துவிட்டு, நெற்றியில் சிலுவையை வரைந்துவிட்டு மீண்டும் பிசியாக விட்டார். 

"சிஸ்டர்" என்றேன். கவிதையைப் பற்றி எதுவும் சொல்லவில்லையே என்ற ஆதங்கம் என் குரலில் இருந்தது. "என்ன" என்றார், "கவிதை எப்படி இருக்கு சிஸ்டர்" மெல்ல என்னை நோக்கி புன்னகைத்து "நம்பிய விட நல்லா எழுதி இருக்க" என்றபடி மீண்டும் அலுவலில் ஆழ்ந்துவிட்டார். எனக்கோ இருப்பு கொள்ளவில்லை, அந்த சிட்டையை போல் பல சிட்டைகள் நிறைய கவிதைகள் எழுதி அவற்றையெல்லாம் வைத்து புத்தகம் போட வேண்டும் எனுமளவிற்கு சிந்திக்கத் தொடங்கிவிட்டேன். ஆனால் அதற்கடுத்தநாளே அந்த சிட்டை எலிசா டீச்சரிடம் சிக்கி சின்னாபின்னமான தருணம் கவிதை என்னிடமிருந்து எட்ட நிற்கப் பழகிக்கொண்டது.        

ஒன்பதாம் வகுப்பில் ஒருநாள் தமிழம்மா அழைப்பதாக உத்தரவு வந்தது. சென்று பார்த்தால் குற்றாலம் ரோட்டரி கிளப்பில் ஒரு கவிதைப் போட்டி நடத்துவதாகவும் என்னைக் கண்டிப்பாக கலந்து கொள்ளும்படியாகவும் கூறினார். பால்கனி டீச்சர் கூறினால் மறுப்பேதும் கூறாமல் அதை செய்து முடிப்பது எங்கள் கடமை. காரணம் தமிழம்மாவின் அன்புக்கு நாங்கள் அடிமை. 

அமெரிக்காவின் இரட்டை கோபுரத்தை ஒசாமா தகர்த்திருந்த நேரம் என்பதால் ஒசாமாவின் மீது கடுமையான கோபத்தில் இருந்தேன். என் கோபத்தை வடிகாலாக்க ஒருவழி கிடைக்கவே ஒசாமாவை திட்டி கவிதை எழுதத் தொடங்கினேன். ஒபாமா என்ன ஒபாமா நேற்று வந்தவர். நான் அன்றே ஒசாமாவிற்கு சவால் விடுத்துவிட்டேன். முதல் வரியே "ஏ ஒசாமாவே" என்று ஆரம்பித்து நான்கு பக்கத்திற்கு நீளும். டீச்சர் சிலபல பிழைகளை திருத்திக் கொடுக்க எனக்குதான் முதல் பரிசு என்ற மிதப்பில் அரங்கினுள் நுழைந்தால் ஒரு பெருங்கூட்டமே கவிதை வாசிக்க நிரம்பியிருந்தது. "என்னடா இது கவிதைக்கு வந்த சோதனை" என்றபடி பலரும் வாசித்த காமெடிகளை கேட்டுக் கொண்டு என் முறை வந்த போது "ஏ ஒசாமாவே" என்று ஒசாமாவை மிரட்டிவிட்டு ஒரு பலத்த கைதட்டலை எதிர்பார்த்து இறங்கிய எனக்கோ அந்தோ பரிதாபம் ஒருவருமே கைதட்டவில்லை. இருந்தும் ஒரு நப்பாசை நமக்கு முதல் பரிசு கிடைக்காதா என்று.      

அடுத்தநாள்  எனக்கு பரிசு கிடைத்துள்ளதாகவும், வந்து வாங்கிக்கொள்ளும் படியாகவும் பால்கனி டீச்சரிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது. ஆர்வத்தோடு ஓடிச்சென்றால் நெற்றியில் சிலுவையை வரைந்துவிட்டு சர்டிபிகேட்டை நீட்டினார். 'ஆறுதல் பரிசு' என்று எழுதியிருந்தது. அவரது மேஜையில் ஒரு தாள் இருந்தது. எடுத்துப் பார்த்தேன். போட்டியில் கலந்து கொண்டவர்களின் மதிப்பெண் பட்டியல் அது. அவசரமாக எனது பெயரைத் தேடினேன், கீழிருந்து இரண்டாவதாக இருந்தது. கவிதைக்கும் எனக்குமான ஏழு ஜென்மத்துப் பகை உறுதியான தினமது .     

அதன்பின் கவிதைப்பக்கம் தலைவைத்துக் கூடப் படுப்பதில்லை. பாரதியின் கவிதைகள் மட்டும் முழுவதுமாக பிடித்துபோக அவ்வபோது விகடனின் சொல்வனத்தில் வெளிவரும் சில கவிதைகளுடன் எனது கவித்தாகம் தீர்ந்துகொண்டது. எந்தநேரத்தில் வலையுலகில் நுழைந்தேன் என்று தெரியவில்லை எங்கு திரும்பினாலும் கவிதைமயம். இவர்களில் வெகுசிலரின் கவிதைகள் மட்டுமே பிடித்துப்போக எங்கே மீண்டும் என்னை கவிதை எழுத வைத்து விடுவார்களோ என்ற பயத்தில் பலரது கவிதைகளின் பக்கம் டெம்ப்ளேட் கமெண்ட் போடுவதற்குக்கூட போனதில்லை.      

    

எனது நிலைமையானது இப்படியிருக்க, எந்த நம்பிக்கையில் இந்த உலகம் என்னை கவிஞனாகப் பார்க்க ஆசைப்படுகிறது என்றே தெரியவில்லை. ஒருவேளை இந்த உலகம் என்னைக் கவிஞனாய்ப் பார்க்க ஆசைப்பட்டால் இந்த ஜென்மத்துக் கடவுள்களிடம் நான் வேண்டிக்கொள்வது  "ஆண்டவா அடுத்த ஜென்மத்திலாவது கவிதை எழுதுவது எப்படி? என்ற புத்தகம் எழுதும் புலமையுடன் நான் அவதரிக்க வேண்டும் " என்ற ஒன்றைத்தான். 

Tweet