பதிவர் சந்திப்பு - எனது முதல் பார்வை

இதற்கு மேலும் பதிவர் சந்திப்பைப் பற்றி எழுதாமல் இருந்தேன் என்றால் பதிவு எழுதும் நல்லுலகம் என்னை மறந்துவிடும் வாய்ப்பு அதிகம். இப்பதிவு ஒரு முறையான கோர்வையான பதிவாக இருக்காது. இதை எழுதும் பொழுது என் மனத்தில் தோன்றிய சம்பவங்களின் கோர்வையாக மட்டுமே இருக்கும். அதனால் விதை விருட்சமானது பற்றி கூறப் போவது இல்லை.விருட்சம் எவ்வாறு கம்பீரமாக எழுந்து நிற்கிறது என்பதைப் பற்றி மட்டுமே பதியப் போகிறேன்.

எனது அறிமுகம் (மேடையில் நான் பேசியது. பதிவின் நீளம் கருதி சென்சாருடன்)  

பிரபல பதிவர்களைப் படிக்கும் பிற பல பதிவர்களில் நானும் ஒருவன். திடங்கொண்டு போராடு என்னும் தலைப்பில் எழுதி வருகிறேன். 

தேம்பி அழும் குழந்தை நொண்டி - நீ  

திடங்கொண்டு போராடு பாப்பா  

என்று பாரதி சொன்ன வரிகளை தலைப்பாக மாற்றிக் கொண்டேன். பெரிதினும் பெரிது கேள், ரௌத்திரம் பழகு போன்ற பாரதியின் தலைப்பை மற்ற நண்பர்கள் எடுத்துக் கொண்டதால் நான் திடங்கொண்டு போராடுகிறேன். சீரியசான விசயங்களைக்  நான் எழுதினால் சிரிப்பு கலந்த பதிவாகி விடுகிறது என்று கணேஷ் சார் சொல்லிச் சென்றார். சிரிப்பு தரும் விசயங்களை பற்றி நான் எழுதினேன் என்றால், ஏனோ தெரியவில்லை அப்பதிவு கூட  சீரியசான பதிவாக மாறிவிடுகிறது. 

நான் சொல்ல நினைத்து, மறந்த வேண்டாமென்று ஒதுக்கிய விஷயங்கள்

வெற்றிகரமான ஏற்பாட்டிற்க்கான நன்றிகள் பற்றி பலருக்குக் கூற நினைத்தேன், ஆனால் பேச்சின் நேரமும் நீளமும் கருதி கூற வில்லை. மாதம் ஒரு சந்திப்பு அந்தந்த ஊர்களில் நடத்த ஏற்பாடு செய்யும்படி கேட்டுக்கொள்ள நினைத்தேன் மறந்துவிட்டேன், ஆனால் சந்திப்பின் இறுதியில் இது பற்றி கலந்து ஆலோசித்தார்கள். மிக்க மகிழ்ச்சி. பதிவர்களுக்கான பயிற்சிப் பட்டறைகள் நடத்த முயற்சி செய்யுங்கள். என்னைப் போன்றவர்களைப் பட்டைத் தீட்ட பயிற்சிப் பட்டறைகள் மிகவும் உதவிகரமாக இருக்கும். பதிவுலகில் மிகச்சிறந்த எழுத்தாளர்கள் எங்கும் பரவிக் கிடக்கிறார்கள். அவர்கள் வழிகாட்டுதல் மிகவும் உதவியாக இருக்கும். பட்டுக்கோட்டைப் பிரபாகர் அவர்கள் கூட பதிவுலகின் ஆளுமை பற்றி தனது பேச்சிலே தெரிவித்தார் அதன் தாக்கத்தை பிறிதோரு சமயம் கூறுகிறேன். "எழுத்து உன் உள்ளே ஊற வேண்டும் யாரும் பட்டை தீட்ட முடியாது" என்று கூறாதீர்கள். எவ்வளவு பெரிய எழுத்தாளர் எழுதினாலும் அவற்றைப் பிழை திருத்த, டெஸ்க் வொர்க் செய்ய பத்திரிக்கை அலுவலகங்களில் தனி குழு உண்டென்று கேள்விப்பட்டுளேன். பதிவர்களுக்கு என்று அப்படியெல்லாம் ஒரு குழு கிடையாது. இங்கே எப்போதுமே நமக்கு நாமே திட்டம் தான். அதனால் எனது எண்ணத்தை இங்கே இவ்விடத்தில் தெரியப்படுத்துகிறேன்.   

அடுத்தது வரவேற்புக் குழுவை கவனித்துக் கொண்ட எனது நண்பர்கள். எங்களுக்குள் நன்றி தெரிவித்துக் கொள்ளும் வழக்கம் இல்லை. மிக்க நன்றி என்று எப்போதாவது கூறுவது கூட அப்படி ஒரு வார்த்தை இருப்பதை நியாபகப்படுத்திக் கொள்ளத்தான். நான்கு பேரை அழைத்திருந்தேன், உடல்நலக் குறைவு காரணமாக இரண்டுபேரால் வர இயலவில்லை. மொத்த பொறுப்பும் மீதமிருந்த இருவர் மேல் விழுந்தது. இருவரும் அதைக் கண்டு முகம் சுளிக்கவில்லை. அந்நேரத்தில் அவரகளுக்கு நான் அணு அளவு கூட உதவவில்லை. என் நிலை புரிந்து பதிவர்களின் பதிவேட்டை எவ்வித குறையும் இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.இங்கே வரும் முன் கிண்டலாக அவர்கள் என்னிடம் கேட்ட கேள்வி ஒன்றே ஒன்று தான் "மத்தியான சாப்பாடு போடுவாங்க தான?".

மதிய சாப்பாடு மிகவும் திருப்தியான சாப்பாடு. காலை நாங்கள் யாருமே சாப்பிடவில்லை. வரவேற்புக் குழு என்பதால் எங்கும் நகர இயலவில்லை. சரியான பசி.மதியம் அந்தக் குறை தீர்ந்த்தது. வெளுத்துக் கட்டினோம்.

சில சமயங்களில் புலவர் அய்யாவை நினைக்கும் பொழுது தான் வருத்தமாக இருந்தது. பதிவர் சந்திப்பிற்கு முன் நடைபெற்ற ஆலோசனைக் கூட்டங்களில் அய்யா கூறுவார் " நாலு மணி நேரத்துக்கு மேல உக்கார முடியல, முதுகு வலிக்குது, நீங்க பேசிவிட்டு கிளம்புங்க, நான் போயிடு வாரேன்". ஆனால் பதிவர் சந்திப்பு நாளிலோ முழுமையாக பத்து மணி நேரம் அய்யா இருந்த இடம் விட்டு நகர வில்லை. அவரைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அவர் கூறிய அந்த வார்த்தைகள் வந்து சென்றது. பித்தன் அய்யா, கணக்காயர், வல்லிசிம்கன், லெட்சுமி அம்மா, ரேகா ராகவன், சீனா அய்யா இன்னும் பலர் முகம் சுளிக்காமல் இருந்த இடம் விட்டு நகராமல் விழாவுடன் ஒன்றிப் போயிருந்தனர்.       

         

தெரிந்த தெரிந்துகொண்ட நண்பர்களுடன் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. முக்கிய பிரச்னை என்னிடம் கேமரா இல்லை. நண்பர்கள் யாரிடம் இருந்தும் வாங்கி வரவில்லை. சில தருணங்களில் சிலரிடம் "உங்க கூட சேர்த்து என்னையும் போட்டோ எடுங்க" என்று கூட கேட்டுவிட்டேன். யார் தவறாக எடுத்துக் கொள்ளமாட்டார்கள் என்று என் மனத்தில் பட்டதோ அவர்களிடம் மட்டுமே கேட்டேன். என்னுடைய டீம் லீடர் கார்த்திக் அவர் நண்பன் ஜெகதீஷ் இருவரும் சந்திப்பிற்கு வந்திருந்தார்கள். அவர்களுடன் சேர்ந்து புகைப் படம் எடுத்துக்கொள்ளலாம் என்று நினைத்த பொழுது அருகில் யாருமே இல்லை. 

 மக்கள்சந்தை நிர்வாக இயக்குனர் அருண் சற்று தொலைவில் காமெராவுடன் நின்று கொண்டிருந்தார். அவரை கூப்பிடு என்று மனம் சொல்லியது, வேண்டாம் தவறாகக எடுத்துக் கொள்வர் என்று அறிவு தடுத்தது. இறுதியில் மனமே வென்றது. புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டதும் தவறாக எடுத்துக் கொள்ளாதீர்கள் என்றேன். என்னைப் பார்த்து சிரித்துவிட்டு, " கழுத்துல இவ்ளோ பெரிய காமெரா தொங்க விட்டு இருக்கேன். அதுக்கு வேலை வேண்டாமா, தப்பாலாம்  எடுத்துக்க மாட்டேன் சீனு" என்றார். அந்தப் பெருந்தன்மைப் பிடிதிருந்த்து. இருந்தும் மனதிற்குள் சொல்லிக்கொண்டேன் சீக்கிரம் ஒரு காமெரா வாங்க வேண்டுமென்று. இதற்காக என்று இல்லை சென்னையின் சாலை வலிகளையாவது படம் பிடிக்க உதவுமே. 

மேடையில் பதிவர் சந்திபிற்காக உழைத்தவர்களை அழைத்தார்கள். கீழ் இருந்து பலரும் புகைப்படம் மற்றும் வீடியோ எடுக்க ஆரம்பித்த பொழுது கேபிள் சங்கர் என்  தோளில்  கை போட்டு என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் எதற்கு என்னை அப்படி கிண்டலாக பார்த்தார் என்பது எனக்குத் தெரியும். இருந்தும் "ஏன் சார் என்னைய பாத்துட்டே இருக்கீங்க" என்றேன். " இல்லை நீ போட்டோக்கு எப்படி போஸ் குடுக்றேன்னு பாத்துட்டு இருந்தேன்" என்றார். நல்ல வேலை அதன் பின் மதுமதி பேச அவர் சிந்தனை திசை மாறியது. 

இன்னும் இன்னும் பல விஷயங்கள் எழுத வேண்டும். நிச்சயம் இது ஒரு சாதனைத் திருவிழா தான். மேம்போக்காகப் பார்த்தால் யாரோ நாலு பேர் உழைத்தது போலத் தெரியும், வருகை தந்து விழாவை சிறப்பித்த ஒவ்வொருவருக்கும் அதில் பங்கு உண்டு. நல்லதோ கேட்டதோ என்ன நடக்கிறது என்றாவது பார்க்க வந்த தோழமைகளே உங்கள் அனைவருக்கும் நன்றி நன்றி நன்றி. இதுவும் நமக்கு நாமே திட்டம் தான். அண்ணன் ஜெய் அவர்களை நான்கு வரிகளில் பாராட்ட மனமும் பதிவின் நீளமும் இடம் தரவில்லை. பதிவர்   சந்திப்பு பற்றி மேலும் பல சுவையான தகவல்களுடன் அடுத்த பதிவில் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கிறேன். அதற்கு முன் ஒரு சிறு வேண்டுகோள்.

மேலும் ஒரு சிறு வேண்டுகோள்

என் வலைப் பூவின் பெயர் திடங்கொண்டு போராடு. பலரும் திடம்கொண்டு போராடு என்று குறிப்பிடுகிறீர்கள். திடம்கொண்டு போராடு என்பதில் இருக்கும் எளிமையை விட திடங்கொண்டு போராடு என்பதில் இருக்கும் வலிமை மிக அழகாக உள்ளது. இதையும் மேடையில் சொல்லலாம் என்று நினைத்தேன். இங்கே கூறுவதே அதிகப்பிரசங்கித் தனம், இதை மேடையில் வேறு கூற வேண்டுமா என்று கூறாமல் விட்டுவிட்டேன். அண்ணன் மெட்ராஸ் பவன் என் வலைப்பூவின் பெயரை திடங்கொண்டு போராடு  என்றே குறிபிடுகிறார். அதனால் அவருக்கு ஒரு ஷொட்டு. 

Tweet