கல்லூரி வாழ்கை... வாழ்கை அல்ல வரம்!

பெஞ்சுக்குள் முகம் புதைத்து 

மணிக்கணக்கில் பேசிக்கொண்டிருப்போம் 

அப்படி என்ன பேசுவோம் என்று யாருக்கும் தெரியாது 

ஏன் சமயங்களில் நமக்கே தெரியாது...

நம்போல் இருக்க முடியவில்லையே 

என்று வருத்தப்பட்டவர்களை விட 

நம்முடன் இருக்க முடியவில்லையே 

என்று வருத்தப்பட்டவர்கள் 

அதிகம்... 

பத்து விரல்களால் எண்ணிவிடலாம் 

நம்மை நிற்க வைக்காத ஆசிரியர்களை 

கேள்வி கேட்டு நிற்க வைப்பார்கள்  இல்லையேல்

எதிர்த்து கேள்வி கேட்டதற்காக  நிற்க வைப்பார்கள்...

கல்லூரி விதிமுறைகளைக் கேட்டால் 

அடுத்த திகாரோ என்று எண்ணத் தோன்றும் 

விதியே என்று கடைபிடித்திருந்தால் 

அதுவே அதிசியம்... 

யாருக்கும் பயப்பட்டதில்லை 

அசைமென்ட்டா அசை போட்டுவிடலாம் 

செமினாரா நார் நாராய் கிழித்து விடலாம் 

வாத்தியாரையோ ஒட்டியே ஓட விடலாம் 

H.O.D யா V.P யா Prince ஆ

வந்து பாருங்கள் என்று சொல்லலாம்... 

இருந்தும் நாம் அனைவரும் பயப்படும் ஒரே ஒரு ஜீவன் 

உண்டென்றால் அது செக்யூரிட்டி தான் 

கல்லூரி வாசலை மட்டும் கடந்து விட்டால் போதும் 

அன்றைய தினத்தையே கடந்து விடலாம்... 

இந்த வார்த்தைகள் கடந்து போன 

நம் வரலாற்றின் வாழ்க்கைகள் 

வார்த்தைகளை மீண்டும் ஒருமுறை 

வாசிக்க முடியும்... 

ஆனால் இதில் இருக்கும் வாழ்கையை 

மீண்டுமொரு முறை வாழ முடியுமா!

கல்லூரி வாழ்கை

வாழ்கை அல்ல 

வரம். 

( இதைப் படித்துவிட்டு 'கவிதை நல்ல இருக்கே' என்று சொல்பவர்களை தமிழ் கூறும் நல்லுலகம் மன்னிக்காது. 

 அதையும் மீறி கவிதை நன்றாக உள்ளது நீங்கள் பதிவர் சந்திப்பில் நடைபெறும் கவியரங்கில் கவிதை பாடலாம் என்று அழைப்பு விடுப்போரை தமிழ் கூறும் நல்லுலகம் மன்னிக்கவே மன்னிக்காது) 

கவிதை போன்று இருக்கும் இதை எழுதிவிட்டு வெளியிடலாமா வேண்டாமா என்று நெடுநாள் யோசித்து வெளியிடும் மன தைரியம் இன்று தான் வந்தது. படித்து ரசித்த (!) உங்கள் மன தைரியத்தைப் பாராட்டுகிறேன்.  

  

Tweet