வாழ்க்கைக் கொடுத்தவன்

சென்னை வெயிலும் போக்குவரத்து நெரிசலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதிகரித்து காலை எட்டு மணிக்கெல்லாம் உச்சத்தைத் தொட, இது போல் ஒரு ஊரை நாம் வேறெங்கும் காணவே முடியாது. நேர்முகத் தேர்விற்காக நான் அணிந்திருந்த ஆடைகளும், ஷூவும் வெயிலின் தாக்கத்திற்கு ஊட்டச்சத்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. புதிதாக சவரம் செய்த முகத்தின் கத்தி பட்ட இடங்களை எல்லாம் ஆதவன் தேடித் தேடி உற்சாகமாக தாக்கிக் கொண்டிருந்தான். 

கடந்த ஆறுமாத காலமாக நே.மு தேர்விற்கு செல்வதையே வேலையாகக் கொண்டுள்ளதால் இது எத்தனையாவது நே.மு என்ற எண்ணிகையை நான் மறந்தே போய்விட்டேன். இருந்தும் ஏதோ ஒரு உற்சாகம் இன்று வேலை கிடைத்துவிடும் என்ற நம்பிக்கையை அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது. நடப்பதை எல்லாம் உற்சாகமாக வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். பேருந்து நிறுத்தத்தில் T51 வருவதற்காக காத்திருந்தத வேளையில் தான் அந்தக் கொடூரமான சம்பவம் நடந்தது.

பாதசாரிகள்  சாலையைக் கடப்பதற்காக வாகனங்கள் வழி கொடுத்து காத்திருந்தத நேரத்தில், கிடைத்த இடைவெளிகளில் எல்லாம் தான் புது மாடல் உயர்ரக பைக்கை செலுத்தி, நின்றுகொண்டிருந்த வாகனங்களை எல்லாம் பின்தள்ளி ஜல்லிக்கட்டில் காளையை அடக்குவது போல் சடன் பிரேக் பிடித்து தன் பைக்கை அந்த இளைஞன் நிறுத்திய நேரத்தில், தன் அம்மாவின் கை பிடித்து, அவனுக்காகவே தைத்தது போல் இருந்த யுனிபார்ம் அணிந்து, அவன் உயரத்திற்கு சற்று குறைவாக இருந்த புத்தகப் பை சுமந்து மெதுவாக அழகாக சாலையைக் கடக்க ஆரம்பித்தான் அந்தப் பொடியன். 

சில குழந்தைகளை பார்த்தால் மட்டுமே பார்த்த மாத்திரத்தில் அள்ளிக் கொஞ்ச வேண்டும் போல் இருக்கும். அப்படி துருதுருவென அழகாக இருந்தான் அந்தச் சிறுவன். அவனும் அவன் அம்மாவும் பாதி சாலையைக் கடந்த நிலையில், பேருந்து நிறுத்தத்திற்கும் அவர்களுக்கும் இடையில் ஏற்பட்ட சிறு இடைவெளியை பயன்படுத்தி சென்றுவிடலாம் என்று சீறிய அந்த இளைஞனின் மனக் கணக்கு தப்பான நேரத்தில் தூக்கி வீசப்பட்டான் அந்தப் பச்சிளம் பாலகன். அந்த இளைஞனின் பைக் சிதறி அவனும் நடுரோட்டில் உருள ஆரம்பித்தான்.

போக்குவரத்து ஸ்தம்பித்தது. தன் குழந்தையை வாரி அணைக்க ஓடினாள் அந்தத் தாய். கை கால்களில் நல்ல அடி பாலும் தேனும் கொடுத்து பாராட்டி சீராட்டி வளர்த்த பிள்ளையின் இரத்தம் ஆறாய் ஓடிக் கொண்டிருந்தது, நல்ல  வேளை தலையில் லேசான அடிபோல் தான் தோன்றியது. அப்படி ஒரு நிலையில் தன் குழந்தையைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் அவளும் அவனருகிலேயே மயங்கி சரிந்தாள். எங்காவது விபத்து என்றாலே அந்த இடத்தை விட்டு விலகி ஓடுபவன் நான். ஒருவேளை விபத்து நடந்த இடத்தைப் பார்க்க நேரிட்டாலும் ஒருவித திகில் நிறைத்த கண்களோடு அந்த இடத்தைப் பார்த்தும் பார்கமலும் நழுவிச் சென்றுவிடுவேன். இன்று என்னால் அப்படி இருக்க முடியவில்லை. வேடிக்கை பார்க்க சேர்ந்த கூட்டம் உதவி செய்ய தயங்கியது. அயர்ன் செய்த ஆடை கசங்கிவிடக் கூடாது என்று நினைப்பதால் கசக்கி எறியப்பட இந்தக் குழந்தையை தூக்கக் கூட ஆள் இல்லை. வேடிக்கைப் பார்க்கும் கூட்டத்திற்கு தங்கள் வேலை தான் முக்கியம் மாற்றான் உயிர் இல்லை. 

எந்தச் சிறுவனை கொஞ்சி விளையாட ஆசைப்பட்டேனோ அவனை எடுத்து என் மடியில் வைத்தேன். என் நீல நிறச் சட்டை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சிவப்பு நிறத்திற்கு மாறிக் கொண்டிருந்தது. அவன் சட்டையைக் கழற்றி தலையைச் சுற்றி கட்டினேன். கைக்குட்டையை வைத்து கை கால்களில் இருந்த ரத்தத்தைத் துடைத்தேன். நிற்கவில்லை. அவனிடம் இருந்த தண்ணீர் பாட்டில் எடுத்து அவள் முகத்தில் தெளித்தேன், பலனில்லை மீண்டும் தன் பிள்ளையை பார்த்த மாத்திரத்தில் மயங்கினாள். சுற்றியிருந்த கூடத்தைப் பார்த்தேன், பாதிபேர் தரையை பார்த்தனர், சிலர் அந்த இளைஞனுடன் வாக்குவாதம் செய்து கொண்டிருந்தனர். அவன் தன் தலையில் அணிந்திருந்த ஹெல்மட்டைக் கழற்றவே இல்லை.

தூரத்தில் ஆம்புலன்ஸ் சத்தம் கேட்டது. கூட்டத்தில் இருந்த ஏதோ ஒரு நல்லவனுக்கு 108 இன் நம்பர் தெரிந்திருந்தது குறித்து சந்தோசப்பட்டேன். அப்போது தான் நியாபகம் வந்தது இன்று எனக்கு இன்டெர்வியு என்று. அந்த அலுவலகத்திற்கு போன் செய்தேன், எடுத்தவள் சரளமாக தமிழ் பேசினாள். நான் இருக்கும் நிலையில் என்னாலும் தமிழ் மட்டுமே பேச முடியும். என் நிலையைக் கூறினேன், குறித்த நேரத்தில் இன்டெர்வியு நடக்கும் என்று அவள் கூறிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் என்னைப் பதில் கூற விடாமல் புதிதாக ஒரு பெண்ணின் குரல் கேட்டது. 'உங்களிடம் போதிய தொகை இல்லாத காரணத்தால் தொடர்பு துண்டிக்கப் படுகிறது' என்று காரிதுப்ப்பியது அந்தக் குரல். 

ஆம்புலன்ஸ் நெரிசலைக் கடந்து அருகில் வந்துவிட்டது. ஹெல்மட்டை கழற்றி இருந்த அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை வைத்தேன். பச்சிளங் குழந்தையை இடித்த கோவமா, இண்டர்வியு செல்ல முடியாத ஆத்திரமா, இல்லை ரீசார்ஜ் செய்ய கூட வக்கில்லாத வறுமையா தெரியவில்லை, இருந்த கோவத்தை எல்லாம் அவன் கன்னத்தில் பதித்துவிட்டேன். என்னை திருப்பி அடிக்க திமிறிய அவன் முதிகில் ஓங்கி மற்றுமொரு அறை விழுந்தது. இம்முறை அடித்தது நான் இல்லை, சம்பவ இடத்திற்கு வந்து சேர்ந்திருந்த போலீஸ் அதிகாரி. கூடியிருந்தவர்கள் போலிசுக்கு சம்பவத்தைக் கூறி முடித்தனர். தாயையும் குழந்தையையும் அம்புலன்சில் ஏற்றிவிட்டு அந்த போலீஸ் அதிகரி என்னிடம் வந்தார். 

'இவ்வளவு தூரம் ஹெல்ப் செஞ்சிருகீங்க, ஆஸ்பத்திரி வரைக்கும்  போனா அந்த அம்மாக்கு கொஞ்சம் தெம்பா இருக்கும்' அவர் இப்படி கூறுவதற்கு முன்பே நானும் அந்த முடிவை எடுத்திருந்தேன். ஆம்புலன்சிற்கு வழி  கொடுப்பதில் சென்னைவாசிகளின் மனித நேயத்திற்கு அளவே கிடையாது. அனைவருமே விலகி வழி கொடுத்தனர். மருத்துவமனை நோக்கி விரைய ஆரம்பித்தோம். சிரிபென்றால் என்னவென்றே அறியாத ஒரு நர்சு அம்புலன்சில் அந்த சிறுவனுக்கு முதலுதவி செய்து கொண்டுவந்தாள். அவனின் அம்மா கொஞ்சம் தெளிந்திருந்தாள்.

என்னையே பாவமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். என் நிலைமையை அவளிடம் கூற ஆரம்பித்தேன், எதுவுமே பேசவில்லை, ஒருவேளை அவள் என்னிடம் ஆறுதலான வார்த்தைகள் எதிர்பார்த்திருப்பாள் போல, நான் தான் என்னென்னவோ புலம்பி விட்டேன். அவன் அப்பாவுக்கு எப்படி தெரிந்திருந்தது என்று தெரியவில்லை எங்களுக்கு முன்பே மருத்துவமனை வந்து சேர்ந்திருந்தார். அவரை பார்த்ததுமே கதறி அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள். சிறுவனுக்கு மயக்கம் தெளியவே இல்லை. ICU விற்கு கூடிச் சென்றனர். இருபது நிமிடம் கழித்து மருத்துவர் வந்தார், உயிருக்கு ஆபத்தில்லை. எலும்பு முறிவு எதுவும் இல்லை. இரத்த இழப்பு அதிகம் என்பதால் குறித்த நேரத்திற்குள் ரத்தம் செலுத்த வேண்டும் இல்லை என்றால் எங்களால் எதவும் செய்ய முடியாது AB நெகடிவ் நான்கு யூனிட் உடனே வேண்டும் என்று கூறி சென்றுவிட்டார்.

அவன் அப்பவோ செய்வதறியாது திகைத்து நின்று கொண்டிருந்தார். அந்த அலுவகத்திற்கு மீண்டும் ஒருமுறை போன் செய்ய வேண்டும் போல் இருந்தது. ஆனால் பாலன்ஸ் இல்லையே. அவர் குடும்பத்தைப் பார்க்கவும் பரிதாபமாக இருந்தது விட்டுச் செல்லவும் மனமில்லை. ஒரே ஒரு குழந்தை என்பது அவர்  பேசியதிலிருந்தே  தெரிந்தது. எனக்கும் வேறு வழி தெரியவில்லை. அவரிடம் சென்று போன் கேட்டேன் கொடுத்தார்.

"ஹலோ நிவேதிதா ப்ளட் பேங்க்கா"

"........................................."

"நான் உங்க ப்ளட் பேங்க் மெம்பர் ஹரி பேசறேன்"    

"........................................."

"ஐஞ்சு வயசு பையனுக்கு ஆக்சிடென்ட், நாலு யூனிட் AB  நெகடிவ் உடனே தேவைபடுது",

"........................................."

" AB  நெகடிவ்  டோணர்ஸ்ஸ என்னோட நம்பர்க்கு உடனே போன் பண்ண சொல்லுங்க"

 "........................................."

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் சார்"

தேவையான  தகவல்களை அவர்களிடம் சொல்லிவிட்டு போனை அவன் அப்பாவிடம் திருப்பிக் கொடுக்கும் பொழுது "ரொம்ப தேங்க்ஸ் பா வரவங்களுக்கு நாம எவ்ளோ பணம் வேணும்னாலும் கொடுத்ரலாம், என் பையன் பொழச்சா அதுவே எனக்குப் போதும்" என்றார் தன் தழுதழுக்கும் குரலில். 

"தப்ப எடுத்துகாதீங்க சார், நாங்க யாரும் பணம் வாங்கிட்டு ரத்தம் டோனேட் பண்றது இல்ல, உங்க பையனுக்கு எதுவும் ஆகாது தைரியமா இருங்க சார்". என்ன நினைத்தாரோ, என்னைப் பார்த்து சிரித்துவிட்டு அமைதியாகச் சென்றுவிட்டார். என்னால் வேறு என்ன சொல்ல முடியும், நம்மால் சொல்ல முடிந்த ஆறுதலான வார்த்தைகள் 'தைரியமா இருங்க சார்'. 

சரியான நேரத்திற்கு ரத்தம் ஏற்றப்பட்டதால் அன்று மாலையே அந்த சிறுவன் நார்மல் வார்டிற்கு மாற்றப்பட்டான். இருந்தும் மயக்கம் மட்டும் தெளியவில்லை. மணி மாலை ஆறைத் தண்டிக் கொண்டிருந்தது. அவரிடம் சொல்லிவிட்டு கிளமபலம் என்று அவர் அருகில் சென்றேன், புரிந்து கொண்டார். தன் பர்சைத் திறந்து தன் விசிடிங் கார்டை எடுத்து குடுத்தார். வாங்காமல் அவரையே பார்த்தேன்.

"உன்னோட இண்டர்வியு எங்களால கெட்டுப்போச்சுனு என் மனைவி சொன்னா, உன்னோட வேலையைவிட உயிர் தான் பெரிசுனு நீ செஞ்ச உதவிக்கு என்னால எந்த கைமாறும் பண்ணமுடியாது. ஆனா ஒன்னு பண்ண முடியும், நீ விருப்பப் பட்டா  நான் வேலை செய்யும் கம்பனியிலையே உனக்கு ஒரு வேலை வாங்கித்தரேன், இதை நீ மறுக்க மாட்டேன்னு நினைக்கிறன்"  தொடர்ந்து பேசி முடித்தார்.

எனக்கு பேச வார்த்தைகளே இல்லை. கலங்கிய கண்களுடன் சரி என்று தலை ஆட்டினேன். என்னுடைய கைகளை இருக்கப் பிடித்தார்.

"எங்களோட வாழ்க்கை குடும்பம் எல்லாமே அவன் தான்" என்று கூறி அழ ஆரம்பித்தார், நன்றி சொல்வதற்காக வாயைத் திறந்தேன். 

"எனக்கு வாழ்க்கைக் கொடுத்தவன் நீ" என்று நான் சொல்ல நினைத்ததையும் அவரே சொல்லிவிட்டார். 

Tweet