ஐடி வேலை @ மெண்டல் கேர்

நேற்று இரவு உணவு முடித்து வந்து கொண்டிருக்கும் போது எதிரில் வந்து கொண்டிருந்தவன் தான் இந்தப் பதிவை எழுதக்காரணம். இப்போதெல்லாம் யாரேனும் தனியாக பேசிக்கொண்டு போனால் யாரும் வித்தியாசமாகப் பார்ப்பதில்லை. நேற்றைக்கு தனியாக பேசியபடி நடந்த அவனை கணேஷிடம் காட்டிய போது 'அண்ணே ஒழுங்கா பார்த்தியா, போன்ல எதுவும் பேசிட்டுப் போகப் போறான்' என்றான். 'இல்ல அவன் போன்ல பேசல தனியாத்தான் பேசிட்டு போனான்'. விரக்தியின் உச்சத்தில் எதையோ அவன் உதடுகள் முணுமுணுக்க யாரிடமோ எதையோ சொல்லும் வேகத்தில் அல்லது தன் அருகில் நடந்து வரும் ஒருவனிடம் மிக சீரிசயாக பேசும் தொணியில் கைகளை வீசிக்கொண்டு பேசிக்கொண்டிருந்தான். அவன் கண்கள் நிறைய சோகமும் விரக்தியும் நிறைந்திருந்ததது. திரும்பித் அவன் நடந்து சென்ற திசையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.   

***

நண்பனுக்கு நடந்த கதை

அலுவலகத்தில் ஒரு காட்சியை காணும் போதெல்லம் வயிற்றில் புளியைக் கரைக்கும். அது யாரையாவது ஸ்ட்ரெக்சரில் வைத்து தூக்கிக்கொண்டு போகும் காட்சி. எவ்வித அசைவும் இல்லாது கிடக்கும் அவர்களது உடலை சுற்றி ஒரு கூட்டமே பதறி அடித்துக்கொண்டு ஓடும். அப்படி ஒரு காட்சியை காண நேரும் போதெல்லாம் ஏன்? ஏன்? ஏன்? என்ற கேள்வி ஆயிரம் முறை எழும். அதற்கான பதில்அதனை அனுபவித்துப் பார்த்த  என் நண்பனின் மூலமே கிடக்கும் என்பது சற்றும் எதிர்பாராத அதிர்ச்சி. அதே போன்ற ஒரு ஸ்ட்ரெக்சரில் அவனை தூக்கிகொண்டு போகும்போது உடைந்துவிட்டேன். மனசு கேட்கவில்லை. அவனை தூக்கிச் சென்றவர்களிடம் போய் கேட்டேன். யாருமே பதில் பேசவில்லை. சொல்லப்போனால் அவர்கள் யாருக்கும் என்னை தெரியவில்லை. 'அவன் என் நண்பன், ஏன் என்னாச்சு' என்று மீண்டும் கேட்டபோது 'திடிர்ன்னு மயங்கிட்டாரு, ஒண்ணும் பெரிய பிரச்சனை இல்லை' என்றார் அந்தக் கூட்டத்தில் ஓடிய ஒருவர். ஐடி கம்பெனியில் இது ஒரு பெரிய பிரச்சனை. மயங்கி விழுவது இல்லை. உயிருக்கு உயிரான நண்பனின் ப்ராஜெக்ட் நபர்களுக்கு நம்மை யாரென்றே தெரியாது என்பதுதான். ஒரு கண்ணாடிச் சிறைக்குள் அடைபட்டுக் கொண்ட உலகமது. ஓடிசென்று அவர்களிடம் கேள்வி கேட்டபோது பதட்டத்தில் அவர்களுக்கு என்ன பேசுவது என்றே தெரியவில்லை. என்னை மூன்றாம் நபராக மதித்த அவர்களுக்கு என்னிடம் பேசப்பிடிக்கவில்லை. விளைவு ஏதோ குறுகுறுப்பில் நான் கேட்டதாக தோன்றியிருக்ககூடும் அவர்களுக்கு

அடுத்த நாளே அவனுக்கு போன் செய்தேன். 'இன்னிக்கு ஆபீஸ் வந்துட்டேன். நேர்ல பார்க்கணும் வா தல' என்றான். அடிபட்ட பாம்பு போல் சுருண்டு கிடந்தான். 'என்னடா ஆச்சு' என்றேன். பேசத் தொடங்கினான். அழத் தொடங்கினான் என்பது தான் சரி. 'பயங்கர பிரஷர் தல, ஒருவாரமா கசக்கி புழியுறாங்க. லாஸ்ட் ஒரு மாசமா ஐஞ்சு மணி நேரம் தான் தூங்குறேன். சரியா சாப்பிடறது இல்ல, எந்தநேரமும் வேலைய பத்தி மட்டும் தான் யோசனை ஓடுது. நேத்து மதியம் பயங்கரமா தல வலிக்கிற மாதிரி இருந்தது. மண்டைக்குள்ள எதோ பிரச்சனைன்னு தெரியுது ஆனா என்னன்னு தெரியல. என்ன சுத்தி பயங்கர வெளிச்சம். எல்லாமே மெதுவா நகருற மாதிரி ஃபீல். உணர்வே இல்ல. பக்கத்தில இருந்து என்கூட பேசுறாங்க, நான் கல்லு மாதிரி உக்கார்ந்து இருக்கேன். மூளையே எம்ட்டி ஆனா மாதிரி ஒரு ஃபீல். என் பேரு மட்டும் தான் நியாபகம் இருக்கு. நான் யாரு, எங்க இருக்கேன் ஒண்ணும் நியாபகம் இல்ல. பக்கத்தில இருந்தவர்கிட்ட கேட்கிறேன் 'நான் ஏன் இங்க உக்கார்ந்து இருக்கேன்னு' என்ன மொறைச்சு பார்த்தாரு. திரும்பவும் கேட்டேன். ரெண்டு மூணு தடவ கேட்டேன். காமெடி பன்னாதடான்னு கோவத்தில எந்திச்சு போயிட்டாரு. அதுக்கு அப்புறம் நடந்தது எல்லாமே கனவு மாதிரி இருக்கு. முழிச்சு பார்த்தா பெட்ல இருக்கேன். குளுகோஸ் ஏறிட்டு இருக்கு. மயங்கி விழுந்துட்டேன்ன்னு சொன்னாங்க. எல்லாமே கனவுன்னு நினைச்சேன். ஆனா அதுக்கு அப்புறம் ஃபிரண்ட் கேட்ட கேள்விதான் தல' என்று கூறிவிட்டு நிறுத்தினான். 

'என்னடா கேட்டாரு' என்றேன். 'நேத்து காமெடிக்கு தான் அப்படி கேட்கிறேன்னு நினைச்சேன். ஆனா உண்மையிலேயே உனக்கு எதுவும் நியாபகம் இல்லையான்னு கேட்டாரு' என் மைன்ட் ஃப்ளாஷ் ஆனதுகூட கனவுன்னு தான் நினைச்சேன். ஆனா அவரு கேட்டதுக்கு அப்புறம் தான் புரிஞ்சது நிஜமாவே அவர்கிட்ட அப்படி கேட்ருக்கேன். மயங்கி விழுறதுக்கு முன்னாடி அரை மணி நேரம் பைத்தியம் மாதிரி நடந்துகிட்டேனாம். இப்ப நிஜமாவே பயமா இருக்கு தல எனக்கு எதுவும் ஆயிருச்சோன்னு' என்று கூறிவிட்டு அழ ஆரம்பித்துவிட்டான். என்னை விட ரெண்டு வயது சின்ன பையன். குடும்பத்தின் முதல் தலைமுறை பட்டதாரி. வாழ்க்கையில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக முன்னுக்கு வந்து கொண்டிருக்கிறான். 'தல வேலைய விட்ரடுமா' என்றான். பதில் சொல்லத் தெரியவில்லை. பதில் சொல்ல முடியாத இடத்தில் தான் நானும் நின்று கொண்டிருக்கிறேன். 

'சரி இன்னிக்கு ஏண்டா ஆபீஸ் வந்த ஒருவாரம் லீவ் எடுத்துருக்க வேண்டியது தான' என்றேன். 'முடிஞ்சா வர முடியுமான்னு கேட்டாங்க. மனசு கேட்கல வந்துட்டேன்' என்றான். இந்தப் பதில் பைத்தியக்காரத்தனமாக இருந்தாலும் இது தான் நிஜம். இதுதான் நிதர்சனம். 

***

நண்பர் சொன்ன கதை 

'ஃகேபிடேரியால செம கூட்டம். உட்கார இடம் இல்லை, ஒரே ஒரு டேபிள் மட்டும் காலியா இருந்தது. அங்க ஒரு பொண்ணு தனியா உட்கார்ந்து இருந்தா. வேற வழி இல்ல அங்கதான் உட்காரனும். உக்கார்ந்த பின்னாடி தான் தெரியுது அவ அழுதுட்டு இருந்தது. பயங்கரமா அழுதுட்டு இருந்தா. கண்ணீர் அப்படியே தாரதாரயா கொட்டுது. திடிர்ன்னு போன் எடுத்தா, ரொம்ப நேரம் பேசுனா, இடையில செத்ரலாம் போல இருக்குன்னு சொன்னா. எனக்கு பகீர்ன்னு ஆயிருச்சு. அங்க இருந்து எந்திச்சு போயிரலாம்னு பார்த்தேன். அந்த வழியா போறவன்லா நம்ம ஒருமாதிரியா பாக்குற மாதிரி இருந்தது. மனசு கேட்கல நானே அதுகிட்ட பேச ஆரம்பிச்சேன். ன்னா தான் பிரச்சனை, ஏன் இப்படி அழுதுனு இருக்கீங்கன்னு. நிமிர்ந்து பார்த்தா. சொல்ல வேணாம்னா விட்றுங்க. ரொம்ப அழுதுனு இருக்கீங்க. எதுவும் பிரச்சனைன்னா வீட்டுக்கு கிளம்பி போயிருங்க. இங்க இருக்காதீங்கன்னு சொன்னேன். அவ பேச ஆரம்பிச்சா.'

'பத்து வருஷம் எக்ஸ்பீரியன்ஸ் அவளுக்கு. நாலு வருஷம் ஆன்சைட்ல இருந்திருக்கா. அதுல ரெண்டு வருஷம் மேனேஜரா இருந்திருக்க. ஆன்சைட்ல இருக்கும் போதே ஃப்ரஜெக்ட் முடிஞ்சு போனதால இங்க அனுப்பி விட்டுடாங்க. இங்க புது ஃப்ராஜெக்ட். அடிமட்ட லெவல்ல இறங்கி வேல பார்க்க சொல்லிருக்காங்க. பதினஞ்சு வருஷம் எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இருக்கவங்களே அடிமட்ட வேலை பார்க்கும் போது நான் பார்க்க முடியாதுன்னு இவளால எப்படி சொல்ல முடியும். ஆனாலும் சொல்லிருக்கா. எல்லாருமா சேர்ந்து இவள கட்டம் கட்டி மட்டம் தட்ட ஆரம்பிச்சிடாங்க. ஆபீஸ்ல இருந்து சீக்கிரம் கிளம்பிரலாம் ஆனா லேப்டாப் எடுத்துட்டு போகனும். எப்போ கூப்பிட்டாலும் வேல செய்ய தயாரா இருக்கணும், இப்படி நிறைய பிரஷர்'. 

இவ கொஞ்சம் ஸ்லோ பிக்கப் போல அவங்க வேகத்துக்கு ஈடுகொடுத்து வேலை செய்ய முடியல. அதுதான் பெரிய பிரச்சனையா மாறி இருக்கு. நைட் எல்லாம் தூக்கம் வராம எப்போ பார்த்தாலும் எதையோ பார்த்து பயந்த மாதிரியே இருந்திருக்கா. குழந்தைகளை போட்டு அடிக்கிறது, புருஷன்ட்ட கோவபடுறதுன்னு டெய்லி வீட்லையும் பிரச்சனை. புருஷன் தயவுசெஞ்சு நீ வேலைய விட்று இப்படி லூசு மாதிரி பிகேவ் பண்ணாதன்னு சொல்லிருக்கான். எங்க நிஜமாவே எதுக்கும் உதவாதவளா மாறிட்டமோன்னு பயம் வந்தருக்கு. அந்த டிப்ரெஷன்ல ரெண்டு நாளா சாப்பிடவே இல்லியாம். யாருகூடவாவது கொஞ்சம் பேசுனா நிம்மதியா இருக்கும்னு புருசனுக்கு போன் செஞ்சிருக்கா, அவன் நான் பிசியா இருக்கேன் அப்புறம் கூப்புடுன்னு சொல்லிருக்கான். அதனாலதான் செத்துரட்டும்மான்னு கேட்டிருக்காளாம். என்றார். 

'இன்னா சொல்றதுன்னு தெரியல. தயவுசெஞ்சு தப்பான முடிவு எடுத்திராத, நல்லா யோசிச்சு முடிவு எடு. உனக்குன்னு குடும்பம் குழந்தைங்க இருக்கான்னுனு சொல்லிட்டு வந்தேன்' என்றார். மனசு பாரமா இருக்கு நண்பா. நிம்மதியே இல்லாம ஏன் இப்படி ஒரு வாழ்க்கை என்றவருக்கு என்னால் கூற முடிந்த பதில் ஒரு சொட்டு புன்னகை, நானும் இங்க தான இருக்கேன் என்ற ஆறுதல் பார்வை.  

மெண்டல் கேர்

அலுவலகத்தில் எர்கோ கேர் என்று ஒரு மென்பொருள் நிறுவி இருக்கிறார்கள். குறிப்பிட்ட கால இடைவெளிகளில் உங்கள் கை கால் கழுத்து முதுகுக்கான உடற்பயிற்சிகளை செய்யச்சொல்லி உத்தரவு கொடுக்கும். எப்படி செய்ய வேண்டும் என்பதையும் அதுவே செய்துகாட்டும். யாருக்கும் அதை கவனிப்பதற்கு கூட நேரம் இல்லை. ஒரு ஓரத்தில் அதுபாட்டுக்கு ஓடிக் கொண்டிருக்கும். நாங்கள் எங்கள் வேலையைப் பார்த்தபடி இருப்போம். சரி அது இருக்கட்டும். என்னைக் கேட்டால் எர்கோ கேருடன் சேர்த்து மெண்டல் கேர் கூட கொடுக்கலாம். ஸ்ட்ரெஸ், டிப்ரெஷன் என்று அவதிப்படும் பலருக்கும் மெண்டல் கேர் மிக அவசியமான அவசரமான தேவையாக இருக்கலாம். உடன் இருப்பவர்களுடன் பேசினாலே பெரும்பாலான கேள்விகளுக்கு விடை கிடைத்துவிடும். ஆனால் இங்கே ஒவ்வொருவரும் தனித்தனி தீவுகளாக நடந்து கொண்டிருக்கும் போது தீர்வு என்பது மெண்டல் கேர் போன்ற மென்பொருள் வழியாகக் கிடைக்கலாம் என்பதும் ஊகம் தான். 

அலுவலக இணையத்தில் ஒரு கருத்து கணிப்பு நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எர்கோ கேர் மென்பொருளை நீங்கள் உபயோகிப்பதற்கான முக்கிய காரணம் என்ன 1. கை வலி 2. கழுத்து வலி 3. முதுகு வலி 4. இவை அனைத்தும். கை கழுத்து முதுகு என வாக்களித்தவர்கள் அத்தனைபேரும் ஒற்றை இலக்கத்தில் இருக்க இவையனைத்தும் என்று வாக்களித்தவர்களின் எண்ணிக்கை இப்போது வரைக்கும் 42.2%. வேலைன்னு வந்துட்டா நான் வெள்ளைக்காரன் மாதிரி என்று ஒரே இடத்தில் கொஞ்சம் கூட நகரமால் கணினிக்குள் புதைந்து போவது தான் முக்கிய காரணம். ரிலாக்ஸ் செய்து கொள்வதற்கு என்று அலுவலகத்தில் பல வழிகள் உண்டு. ஒரு பெரிய பூங்கா, புல்வெளி, எக்ஸர்சைஸ் செண்டர் என்று எவ்வளவோ இருந்தும் இதைப்பற்றி எல்லாம் யோசிக்கும் மனநிலை வாய்ப்பதே இல்லை. நேரத்திற்கு வேலையை முடிக்க வேண்டும் என்ற சிந்தனை மட்டுமே ஓடிக் கொண்டிருந்தால் எப்படி மற்ற சிந்தனைகளுக்கு நேரம் ஒதுக்க முடியும். 

தினமும் காபி குடித்துவிட்டு அலுவலகம் நோக்கி நடக்கும் போது எதிரில் சிலர் வாக்கிங் சென்று கொண்டிருப்பார்கள், சிலர் புல்வெளியில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். அவர்களைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் சரவணா ஏக்கமாக சொல்வான் 'நாளைக்கு நாமளும் வாக்கிங் போகணும்டா, இப்பலாம் நாம நடக்குறதே இல்ல' என்று. தினமும் நாளை நடக்கலாம் என்று சொல்லும் சரவணாவுக்கும் தெரியும் அதை கேட்கும் எனக்கும் தெரியும் அது எங்களுக்கு நாங்களே சொல்லிக்கொள்ளும் ஆறுதல் என்று. மற்றபடி நாளை மற்றுமொரு நாளே.  

***

ஐடி வேலை இப்படித்தான் இருக்கும் என்பது தெரியும். உங்கள் பிரச்சனைகளில் இருந்து மீண்டு வரும் வழி உங்களிடம் மட்டும் தான் இருக்கிறது. அதனால் உங்கள் உடலுக்கும் மனதுக்குமான ரிலாக்சேஷனை அவ்வபோது கொடுங்கள். குறைந்தபட்சம் அதற்கான முயற்சியையாவது எடுங்கள். இல்லை எதோ ஒரு கட்டத்தில் மனநிலை பாதிப்பு அடைந்து திரியும் போது உங்களை நீங்களே இழந்திருப்பீர்கள். அப்போது உங்கள் வயது நீங்கள் வாழ வேண்டிய வயதாகக் கூட இருக்கலாம்.

Tweet