எழுதப்படாத நாட்குறிப்புகள்

இருபத்தி ஆறு வயதுதான் ஆகிறது. திரும்பிப்பார்த்தால் எத்தனையோ வருடங்களைக் கடந்து திரும்பிப்போகவே முடியாத தூரத்திற்கு ஓடிவந்துவிட்டது போல் தோன்றுகிறது. நிதர்சனமும் அதுதான் என்றாலும் சிலநேரங்களில் ஏன் ஓடுகிறோம் எதற்கு ஓடுகிறோம் என்பதெல்லாம் தெரியாமலேயே ஓடிக்கொண்டு இருப்பது போன்ற ஒரு உணர்வு. பள்ளிக்கூடம் முடிந்து தோள்மேல்தோள் கைபோட்டு காலார நடந்து செல்லும் சிறுவர்களைக் காணும் போதும், வட்டமாய்க் கூடி நின்று ஒருவரை ஒருவர் மாற்றி மாற்றி கலாய்த்து சந்தோஷமாய் சிரித்துப் பேசுகின்ற நண்பர்களைப் பார்க்கும்போதும் தான் ஓடிவந்த தூரத்தின் தொலைவு தெரிகிறது. 

நினைத்துப்பார்த்தால் இத்தனை காலமாய் நானும் அந்த சிறுவர்களில் ஒருவனாய்த்தானே அலைந்தேன். நாலுபேர் நிற்கும் உலகத்தில் நானும் ஒருவனாய்த்தானே நின்றிருந்தேன். இப்போதோ திடிரென யாரோ ஒருவர் வலுகட்டயாமாய் என்கரம்பற்றி அந்த உலகத்திலிருந்து இந்த உலகத்திற்கு கடத்தி வந்துவிட்டது போல தோன்றுகிறது. சரி என்னைக் கடத்தி வந்தவர் யாராய் இருக்குமென யோசித்துப்பார்த்தால் அது வேறுயாரும் இல்லை, சத்தியமாய் நானேதான். 

கேட்டபொருளை கேட்ட நேரத்தில் வாங்கித்தராத போதும், நினைத்த நேரத்தில் வாடகை சைக்கிள் ஓட்ட காசு தராதபோதும் 'ச்ச சீக்கிரமா வேலைக்கு போய்ட்டா வாடக சைக்கிள் என்ன சொந்த சைக்கிளே வாங்கிக்கலாம்' என நினைக்க ஆரம்பித்த நொடியிலிருந்தெல்லாம் கடத்தத் தொடங்கியிருக்கிறேன். இப்படியாக ஒவ்வொரு சந்தர்பத்திலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கடத்தி கடத்தி மொத்தமாக இங்கு வந்து சேர்ந்தபின், ஏன்தான் இங்கே வர ஆசைப்பட்டேனோ என நினைக்கச் செய்துவிட்டது இந்த காலம்.

என்னை விட்டுவிடுங்கள் மீண்டும் பள்ளிகூடத்திற்கே ஓடி விடுகிறேன். மிஞ்சிப் போனால் future continuous tense-ல் ஒரு செண்டன்ஸ் எழுதச்சொல்லி அடிப்பார் பிரிட்டோ டீச்சர். பித்தகோரஸ் தியரத்தை ஐந்துமுறை ஒப்பிக்காத வரை வீட்டிற்கு விடமாட்டார் மணிடீச்சர். அவ்வளவுதானே! பரவாயில்லை. நான் தயார். தயவுசெய்து யாராவது என்னை பள்ளிக்கூடத்தில் போய் சேர்த்து விடுங்களேன். உங்களுக்குக் கோடி புண்ணியமாய்ப் போகும். 

நினைப்பதற்கு நன்றாக இருந்தாலும் அப்படியெல்லாம் நடந்துவிடாதுதான். சரி நடந்தவற்றை நினைத்துப் பார்க்கலாம் என்றாலோ, வருடங்கள் நகரநகர முந்தைய வருடங்களில் நடந்தவை மொத்தமும் கொஞ்சமாக நினைவு நாளங்களில் இருந்து அழியத் தொடங்கிவிட்டன. 'செத்தாலும் இந்த விசயத்த மட்டும் மறக்க முடியாது' என நினைத்த விசயங்களில் பல இப்போது நினைவில் இல்லை. செத்தாலும் மறக்கமுடியாத விசயங்களையே மறந்துவிட்டேன் என்னும் போது இன்னபிற விஷயங்கள் எம்மாத்திரம். கடந்த சில வருடங்கள் வரை பள்ளிக்கூட நாட்களில் நடந்த பெரும்பாலான விசயங்களை அப்படியே நியாபகம் வைத்திருந்தேன். சமீபத்தில் வலுகட்டாயமாக அவற்றை நினைவு கூற முயன்றும் ம்கும் பாதிக்கும் மேல் மறந்துவிட்டது. அதனால்தான் நினைவு நாற்காலியில் சம்மணமிட்டு அமர்ந்திருக்கும் அந்த கொஞ்சநஞ்ச விசயங்களையாவது இப்போதே எழுதிவிட முடிவு செய்துள்ளேன், குறைந்தபட்சம் கடைவழி வரும் வரையிலாவது துணைக்கு வருமே என்ற நப்பாசையில்தான்.       

என்னதான் என் நியாபகசக்தியின் மீது இவ்வளவு பெரிய குற்றச்சாட்டை வைத்தாலும் சிலவிஷயங்கள் நேற்று நடந்தது போல் நன்றாக நினைவில் உள்ளது. என்னால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு அருகாமைக்கும் அவற்றை நெருங்கிச்சென்று பார்க்கமுடிகிறது. அப்படிப்பட்ட நினைவுகளில் ஒன்று பதினோரு வருடங்கள் என்னை வளர்த்தெடுத்த ஆர்.சி.ஸ்கூலினுள் நான் நுழைந்த முதல்நாள்.     

அட்மிஷன் முடிந்து பேபிகிளாஸில் என்னைத் தள்ளிவிடுவதற்காக அழைத்துச் செல்கையில், எங்கே நான் ஓடிவிடுவேனோ என்ற பயத்திலும் 'அப்படியெல்லாம் உன்னை ஓடவிட மாட்டேன்' என்ற ஜாக்கிரதையிலும் கரம்பற்றி அம்மா அழைத்துச்சென்ற அந்த முதல்நாள் நன்றாக நியாபகம் உள்ளது. பேபி கிளாஸின் முதல்தினத்தில் நிச்சயம் கலர்டிரஸ்தான் அணிவித்திருப்பார்கள். இருப்பதிலேயே கொஞ்சம் புதிய காற்சட்டையும், மிக்கிமவுஸோ அல்லது பூ படமோ வரைந்த செருப்பும் அணிந்திருந்திருக்கலாம்.

இன்றைய டிஜிட்டல் யுகத்தில் பிறக்கும் இக்காலத்துக் குழந்தைகள் மிகவும் அதிர்ஷ்டசாலிகள். அவர்களின் ஒவ்வொரு தருணங்களையும் புகைப்படமாக்க, ஆவணபடுத்த அவர்களைச் சுற்றி ஒரு பெருங்கூட்டமே காத்துக்கிடகிறது. தற்போதைய நாட்களில் 'blessed with a baby girl/boy' என்று டெலிவரி முடிந்த அடுத்த நொடி புகைப்படத்துடன் ஸ்டேடஸ் போடும் அளவிற்குப் பரிணாம வளர்ச்சிஅடைந்த தினத்திற்குள் நுழைந்துவிட்டோம். ஆனால் நம்முடைய காலத்திலோ வருடத்திற்கு ஒருபுகைபடமேனும் எடுக்கப்பட்டவர்கள் பாக்கியசாலிகள். 

என்னோடு சேர்ந்து நானும் வளர்ந்துவிட்டதால் சிறுவயதில் நான் எப்படி இருந்தேன் என்பதை எப்போதோ எடுத்த சில புகைப்படங்கள் தான் அடையாளபடுத்துகின்றன. ஒருவேளை அவையும் இல்லாது போயிருந்தால் சத்தியாமாய் நான் எப்படி இருந்திருப்பேன் என்பது தெரியாமலேயே போயிருக்கும். புகைப்படம் எடுத்த அந்த நாலு பேருக்கு நன்றி. 

அம்மா விட்டுச்சென்ற சிறிது நேரத்திலேயே எனக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லை, மெல்ல எழுந்து சுண்டு விரலை நீட்டினேன். 'ரீசஸ் போணுமா' என்றார் டீச்சர். 'ம்ம்ம்' என்றேன்.  புதுஇடம். புதுபள்ளி. பாத்ரூம் எங்கிருக்கிறதென எனக்குத் தெரியாதென்பதால் துணைக்கு என்னுடன் சேர்ந்திருந்த ஒரு சூட்டிப்பான மாணவியையும் அனுப்பிவைத்தார் ஆகச்சிறந்த என் ஆசிரியர். எந்த நேரத்தில் அப்படியொரு முடிவேடுத்தாரோ தெரியவில்லை இப்போவரைக்கும் நானும் அந்த மாணவியும் காதலித்தோம் என்றே நினைத்துக் கொண்டுள்ளான் கார்த்திக். 

வேறவழியே இல்ல தொடரும்...  

Tweet